Om de paar minuten klinkt er een bulderend gelach door de gangen van N-laag. In een kamer op de eerste verdieping zijn na langdurig agendatrekken Herjan, Ton, Marcel, Erik, Jeroen, Jasper en Stijn bijeengekomen. Het is de eerste en de laatste maand waarin deze zeven kleinkinderen van de overleden opa en oma Geerts uit Schijndel tegelijkertijd aan de TU/e studeren. Drie staan er ingeschreven bij Technische Bedrijfskunde, er zijn twee Werktuigbouwers, één student Industrial Design en één neef is actief bij het Stan Ackermans Institute.

Behalve de Schijndelse tweeling Jasper en Stijn wonen ze allemaal in Eindhoven.“Ze pesten ons”, zegt de achttienjarige tweeling. “We krijgen altijd te horen dat we de jongsten zijn. Soms zeggen ze zelfs dat wij nog maar elf jaar zijn.” “Maar ze drinken wel het meest”, reageert een neef. “En alles door elkaar! Zij zijn de generatie waar iedereen zo bang voor is.” Vijf neven schateren het uit.
De jongens Geerts komen zoveel mogelijk bij elkaar op verjaardagen en ze hebben elk jaar een familiedag. Eenmaal is er zelfs een neefjes- en nichtjesweekend geweest. Toen gingen ze met z’n allen -nou ja, bíjna: Jeroen moest het feestje tot zijn grote spijt missen- skiën in Winterberg.

Maar het walking dinner dat ze in april organiseerden, is beslist een hoogtepunt. Ze lieten elkaar en hun ooms en tantes ongeveer zestien kilometer door Eindhoven lopen om een complete maaltijd bij elkaar te scharrelen. Het voorgerecht was in Woensel bij Ton, die maandag 28 september zijn bul ontvangt. Daar startten de tweeëntwintig deelnemers met een amuse en borrel. In de Tramstraat serveerde de vriendin van Herjan, de oudste en blondste van het stel, een gevulde paprika. Van daaruit was het weer een eindje lopen naar het huis van Marcel en Herjan in Gestel. Een bevriende tweesterrenkok maakte gehaktballen van ganzenlever op een bedje van aardappelpuree en chique andijvie. Voor een spoon van sterke drank met aardbeien kon iedereen zich begeven naar Stratum waar Jeroen woont. “Daarna gingen we weer naar het noorden, naar de Boschdijk, om bij Erik een toetje te krijgen. We moesten over het Stratumseind en daar zijn we enkele ooms en tantes kwijtgeraakt.” Hahahaha.

Zeven neven aan de TU/e - maar waar zijn de nichtjes? “Nou, opa en oma hebben twaalf kleinkinderen, onder wie maar twee meisjes. Eén van hen studeert in Brussel en de zus van Erik is juf geworden. Er zijn ook drie neven die niet aan de TU/e studeren: één doet het in Tilburg, één is afgestudeerd in Nijmegen en er werkt er ook één in België.” De jongens weten heel goed hoe ze met die zwarte schapen moeten omgaan: “Heel snel voorbijlopen en vooral niet aankijken.” Een lach davert door de kamer. De neven hebben geen mascotte, maar zonder twijfel zouden ze daarvoor een fles Sambuca kiezen, een Italiaanse anijsdrank. De verklaring hiervoor legt een enorme familievriendelijkheid bloot. “Dan maken we de tantes ook blij, vooral Herjans en Marcels moeders. Dat zijn dan ook echte Geertsen.” De jongens zouden elk jaar wel een neefjes- en nichtjesweekend willen organiseren, al was het maar om de spaarpot van opa leeg te maken. Maar dat lukt steeds maar niet. Hoe komt dat toch? “Omdat wij het zo druk hebben met studeren.” Bulderend gelach./.