Herczka, die bij de presentatie aanwezig was, ontving vierduizend euro voor zijn productie die precies een jaar geleden tot stand kwam. De kunstenaar bracht toen Eindhoven in kaart, op uitnodiging van MAD Emergent Art Centre dat jaarlijks in de binnenstad het Image Radio Festival organiseert.

De kunstenaar liep met een gestabiliseerde camera door de stad en filmde gebouwen, mensen, straten, huizen. “Ik kende Eindhoven niet en ben daarom gewoon mijn neus achterna gelopen. De stad leidde me als het ware. Maar het is geen kwestie van toeval. Ik weet wel precies wat ik wil en wat ik krijg als ik aan het filmen ben.”

Hij legde de beelden vast met een zogeheten ‘slitscan’. Dat is een techniek waarbij met vertraagde sluiter beelden worden opgebouwd. Hierdoor ontstaat een opvallend tijdsverschil tussen het begin en het eindpunt van het beeld. De toepassing wordt in de fotografie soms toegepast, maar waar een gewone foto twee dimensies heeft - hoogte en breedte - kent de slitscan maar één ruimtelijke dimensie, namelijk de hoogte. De andere dimensie, tijd, wordt zichtbaar doordat die herschikt wordt naar een ruimtelijke dimensie. Een digitale slitscan valt te vergelijken met een foto met maar één rij pixels. Er worden snel na elkaar beelden geregistreerd en de pixelrijen worden naast elkaar gezet tot zich een beeld vormt.

Het resultaat in de praktijk; golvende, deinende stadsbeelden die worden samengedrukt of uit elkaar getrokken. Een vervreemdend effect dat enigszins vergelijkbaar is met de bolle en holle lachspiegels in pretparken.

Volgens de kunstenaar is herkenning een belangrijk aspect van ‘Eindhoven’. Stadsbewoners zien hun eigen leefomgeving op heel andere manier terug. Plekken waar mensen iedere dag achteloos voorbijlopen, krijgen ineens een betekenis. Er wordt nieuwe informatie aangereikt, een andere perceptie geboden. Maar uit reacties van toeschouwers, aldus Herczka, blijkt dat de film ook voor buitenstaanders interessant is om te zien. “Je krijgt een heel ander gevoel van tijd. Het werkt meditatief.” (FvO)