“Vanuit je intuïtie ben je natuurlijk bang voor het ‘Big Brother’-effect. Daar staat tegenover dat ouders het recht hebben om zo goed mogelijk voor hun kinderen te zorgen. Het is dan ook belangrijk welke rol de ouders hierin hebben gehad: staan zij hier achter en weten ze wat er met de informatie gebeurt?

Als bezwaar tegen dit plan zou ik niet zozeer de privacy aanvoeren, maar eerder de mogelijkheid dat het systeem niet helemaal correct werkt. Bij RFID mis je de noodzakelijke contextuele informatie. Dan genereer je mogelijk een hoop ongerustheid bij de ouders als de RFID-reader een keer niet goed werkt, of als de leidster vergeet door te geven dat zij met de groep een wandelingetje gaat maken.

Er was onlangs een discussie over het inbouwen van kastjes in de auto om automatisch tol te heffen. Dat riep veel protest op: mensen willen niet dat de overheid weet waar ze zijn. Maar diezelfde mensen vergeten dat ze een mobieltje op zak hebben dat eenvoudigkan worden getraceerd. Telefoonmaatschappijen staan die gegevens op verzoek af aan de politie. Vodafone en TomTom werken al samen om files op te sporen. Als er opeens honderden mobieltjes stilstaan op de A2 weet je natuurlijk waar dat door komt.

Hierbij moet je oppassen met het argument dat je niets te verbergen hebt. ‘Ik ben toch geen crimineel en ik ga niet vreemd’, hoor je vaak. Maar als een bedrijf als Ahold besluit om een verzekeringsmaatschappij te starten, kunnen ze aan de hand van je bonuskaart allerlei gezondheidsrisico’s inschatten. En de prijs van de verzekering aanpassen aan je eetpatroon.

De consument wordt wel beschermd door de Wet Bescherming Persoonsgegevens, maar als je akkoord gaat met de gebruiksvoorwaarden van bijvoorbeeld Gmail heb je daar niet zoveel aan. Mensen zijn geneigd voor relatief klein gewin veel persoonlijke informatie te delen. Ze doen er goed aan zich van te voren te vergewissen wat er met hun persoonlijke gegevens gebeurt.” (TJ)

Dr. Wijnand IJsselsteijn. Foto | Rien Meulman