Het leed dat samenwonen heet

Samenwonen. Een weloverwogen beslissing die je samen neemt. Zijn we er wel aan toe? Wat vind jij schat? Hoeveel wachttijd heb jij? Of misschien geldt dat alleen voor de dames. De heren vinden alles wel best, als ik het exemplaar dat ik sinds ruim een jaar in huis heb mag geloven. Natuurlijk zijn er in het begin verwoede pogingen om een ‘net huishouden’ te runnen, maar nu, een jaar later, moet ik toegeven: de veranderingen zijn niet noemenswaardig. Je brengt nog steeds veel vrije tijd samen door, je eet samen, niemand wil stofzuigen en boodschappen doe je op het moment dat je erachter komt dat je wat nodig hebt. Oh ja, toch een verandering: we schrijven ergens op wat er gehaald moet worden. Da’s wel zo handig.

Maar verder... De poging om het oud papier netjes op te stapelen heeft ongeveer een half jaar standgehouden, evenals het scheiden van plastic en het regelmatig wegbrengen van glaswerk.

Dan zijn er nog van die kleine dingetjes die je gaandeweg samen uitzoekt. Zo hebben we een tweede deken gekocht omdat we allebei regelmatig ‘s nachts wakker werden van de kou om dan te concluderen dat de ander de deken had gekaapt.

Van het dilemma ‘wie kijkt wat en wanneer’ hebben we geen last meer sinds we zijn overeengekomen dat ik doordeweeks Dr. Phil mag kijken zoveel ik wil, zolang ik voetbal of american football NOOIT wegzap.

Ik vind het prima, want de voordelen van samenwonen zijn enorm: de coördinatie van afwas, was, afval en herenigen van eenzame sokken wordt er een stuk simpeler van. Bovendien hoef je je nooit af te vragen van wie de rommel is en aangezien het ons beiden weinig kan schelen dat de kat het oud papier door de hele werkkamer veegt, is het een stuk comfortabeler wonen omdat niemand er over klaagt.

Heerlijk, het genot dat ‘tweepersoons studentenhuis’ heet.

Diana Koenraadt is studente Technische Informatica