Je hebt een kwartaal de tijd gehad om je goed in te graven bij de TU/e. Wat is je opgevallen?
“De TU/e is dynamischer dan ik dacht. Geenszins de trage organisatie die menigeen mij had voorspeld. Als ik vragen uitzet krijg ik vlot informatie. Er hangt een leuke sfeer. Dat had anders kunnen zijn, want research moet zich dadelijk met drie kerngebieden gaan bezighouden (energy, health, smart mobility, red.) waardoor andere gebieden wellicht onder druk komen te staan. Maar een protectionistische houding van medewerkers die zich bedreigd voelen, ben ik niet tegengekomen. Meer de sfeer van ‘samen de schouders eronder’. We hebben ook nog met politieke tegenwind te maken. Het subsidiebeleid van de regering is niet optimaal. Maar Arno Peels (CvB-voorzitter, red.) zei het heel mooi bij de Dies: ‘Zonder weerstand gaat het ook niet. Probeer maar eens te fietsen op het ijs.’”

De TU/e was geen onbekende voor je. Hoe ben je hier terechtgekomen?
“Ik ben een autoliefhebber, altijd geweest. Ik ben destijds aan de TU/e Werktuigbouwkunde gaan studeren. In 1983 moest ik als mannetje van een jaar of zeventien een studiekeuze maken, ik dacht aan medicijnen, biologie of techniek. Het is toch Werktuigbouwkunde geworden, vooral omdat hier auto’s stonden. Ze hadden hier toen een dikke antieke Chevrolet van de Rotterdamse politie voor rollerbankproeven. Er stonden vrachtwagens binnen en nieuwe Volvo’s van NedCar werden uit elkaar gehaald. Dat vergeet ik nooit. En dat is ook nu nog een manier om studenten te trekken; auto’s kunnen leerlingen doen besluiten techniek te gaan studeren. Op de AutoRAI hebben drieduizend jongeren informatie opgevraagd over automotive-opleidingen in Nederland. En de TU/e is de enige die er ook een master in aanbiedt. Dus ik kwam destijds op de TU/e door de auto’s. En ook vanwege het toekomstperspectief dat een studie hier mij bood.
Ik zal altijd een autoliefhebber blijven. Ik heb mijn eerste auto nog, een zelfgerestaureerde Peugeot 404 uit 1965. Daar rijd ik het liefst in.”

Wat zijn jouw ambities?
“Ik ben vaak van het een in het ander gerold. Na mijn afstuderen op elektrische en hybride voertuigen in 1990 ben ik naar het Automotive Instituut van TNO gegaan in Delft. In samenwerking met de universiteit van Graz ben ik daar in 1997 gepromoveerd. Daarna was het tijd voor een wereldreis, vond ik. Maar ik kreeg een aanbieding om divisieleider te worden bij TNO, dus heb ik die wereldreis maar wat ingekort. Toen ben ik ontspoord richting management. Na drie jaar heb ik die baan opgezegd om me met mijn vrouw Hanneke en zoon Bert weer in het zuiden te settelen. Ik vond een baan bij Siemens VDO in Eindhoven, dat het Philips Carin navigatielab had overgenomen. En een jaar later werd ik daar sitemanager. Na een jaar of vijf merkte ik dat er aan onze poten werd gezaagd, ondanks dat we het goed deden. Toen hebben we enkele vangnetten gespannen voor als de Eindhovense locatie ermee zou moeten ophouden. In plaats van 75 procent van mijn mensen te ontslaan, heb ik ze in 2007 ondergebracht bij TomTom, een nieuwe Eindhovense vestiging. Zelf ben ik voor TomTom in Amsterdam gaan werken aan business development van verkeersinformatie. Afgelopen december kreeg ik een belletje van het College van Bestuur van de TU/e of ik smart mobility wilde opzetten.”

Welke opdracht heb je meegekregen?
“Ik kreeg een startdocument met vier aandachtsgebieden en de vraag of ik smart mobility kan inrichten en er beleid voor kan maken. Mobiliteit is een maatschappelijk thema. Nederland verliest door files 3 miljard euro per jaar. Europa 120 miljard. Er is veel behoefteaan kennis om deze problematiek op te lossen. Ach, als je iedereen een TomTom zou geven, zou het probleem ook al grotendeels opgelost zijn. En dat is ook de kern van hoe wij werken; ga het verkeer niet van bovenaf managen, laat de auto het zelf oplossen. Die heeft namelijk genoeg potentie in zich om de problemen op te lossen die ze zelf veroorzaakt. Daarnaast zullen auto’s met elkaar en met infrastructuur moeten gaan communiceren. En dat is de insteek van de TU/e. Auto’s maken we slimmer, schoner, veiliger en stiller, en we laten ze slim samenwerken.

Ik wil flink groeien. In smart mobiliteit zit veel meer capaciteit dan Nederland er nu uithaalt. En ik denk dat de universiteit met haar innovaties daar de eerste stap moet zetten. De TU/e kan met smart mobility op wereldniveau meedraaien.”

Lukt dat in de twee dagen per week die je aan de TU/e kunt besteden? Je bent nog steeds vice-president Traffic Solutions bij TomTom.
“Ach, momenteel heb ik twee volledige banen. En dat moet je maar niet opschrijven, want het klinkt zo zielig, maar ik werk nu even zestien uur per dag. Dat lukt omdat ik het allemaal heel leuk vind en omdat ik voor mezelf een deadline heb gesteld dat deze werkdruk na de vakantie afgelopen is. Het is niet eens het enige dat ik doe. Vanochtend heb ik nog een gesprek gehad over het behoud van erfgoed kasteel Asten Heusden waar ik me voor inzet, en boven dat alles staat nog mijn geweldige gezin waar intussen ook nog Julius (9) en Tine (5) zijn geboren. Bert is nu tien jaar oud.”

De TU/e heeft voor jouw komst vier onderzoeksthema’s opgesteld: Automotive technology, Intelligent Transport Systems, Mobility and traffic en Freight transport and logistics. Welke heeft prioriteit?
“Eigenlijk zie ik vijf aandachtsgebieden. Twee kernen en drie ondersteunende wetenschappen. De automotive technologie maakt de auto veiliger en schoner en de logistiek heeft de regie over de communicatie tussen alle verschillende onderdelen. De andere twee thema’s zijn het bindmiddel hiertussen en naar mijn inzicht moeten we dat aanvullen met ict.

Alles is even belangrijk. Alle vijf elementen zijn echt nodig om te bereiken wat wij willen; dat die auto’s hun eigen problemen oplossen. De uitdaging is nu om ze aan elkaar te sleutelen.”

Ga je zelf een actieve rol in onderzoek spelen?
“Dat is nu even niet de scoop. Ik heb een andere functie. Onderzoek heb ik in de geschiedenis ook wel genoeg gedaan; ik ben gepromoveerd op emissiewetgeving voor zware voertuigen. Maar ik ben altijd met innovatie bezig gebleven en ik zal ook wel patenten blijven genereren. En creatief ontwikkelen van ideeën, daar houd je me niet van weg. Zeker niet in zo’n omgeving als deze campus. Dus wie weet...”

Hoe vaak word je nog gevraagd of je de weg hebt kunnen vinden?
Glimlachend: “Dat valt wel mee, maar ik besef heel goed dat ik niet te laat kan komen op een meeting. Als dat toch dreigt te gebeuren, meld ik ruim van te voren hoeveel ik te laat zal zijn en daarmee snoer ik iedereen de mond. We kunnen vooralsnog de files niet oplossen, maar we kunnen wel exact voorspellen hoe lang ze duren. Files worden steeds meer een planbaar en zelfs vrijwillig fenomeen.”