spacer.png, 0 kB
Volg Cursor via Twitter Volg Cursor via Facebook Cursor RSS feed
spacer.png, 0 kB

spacer.png, 0 kB
En hoe is het in...?
 

NL | EN
    PrintE-mail Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook
    En hoe is het in...?
    20 oktober 2011 - Studenten van de TU/e gaan steeds vaker voor hun studie naar het buitenland.
    Voor stage of voor het verrichten van onderzoek, omdat het verplicht is of
    omdat ze het leuk vinden. Cursorlezers kunnen iedere week over de schouder
    van een TU/e-student in het buitenland meekijken.

    En hoe is 't in... weergeven op een grotere kaart
    En hoe is het in Boston?

    Nanodeeltjes in elkaar knutselen met DNA? Iedereen kent DNA toch voornamelijk als de chemische drager van onze erfelijke informatie. Maar in de onderzoeksgroep waarin ik stage loop, met een lab in zowel het Dana-Farber Cancer Institute als het Wyss-institute in Boston, is men gespecialiseerd in het ontwikkelen van allerlei DNA-nanodeeltjes met behulp van een techniek die DNA-origami wordt genoemd. Met behulp van meer dan honderd korte stukjes DNA wordt één lange streng DNA gevouwen tot een specifieke structuur met een grootte die kan variëren van enkele tientallen tot honderden nanometers. De deeltjes kunnen bijvoorbeeld gebruikt worden als transportsystemen voor medicijnen in het lichaam. In mijn project bestudeer ik daarom de opname van een van die nanostructuren in menselijke cellen.

    Het project biedt voldoende experimentele uitdaging, waarbij ik goed word begeleid door een Duitse, die aan het laatste jaar van haar PhD bezig is. Door de rest van de onderzoeksgroep, een kleine vijftien mensen, word ik bij alles betrokken. De onderzoeksgroep bestaat voornamelijk uit postdocs die mij van alles leren over DNA-origami. Er wordt hard gewerkt, maar op dinsdag en vrijdag is er ook tijd om wat stoom af te blazen met korte borrels die vergezeld gaan van lekker eten. Ook in groepsmeetings is aan eten geen gebrek.

    Ik ben snel gewend geraakt aan het leven in Boston. Dat ik goed met mijn twee huisgenoten kan opschieten, heeft daar veel aan bijgedragen. En ook de gevarieerde en internationale bevolking van Boston is vriendelijk, al vragen ze wel erg vaak ‘How are you doing?’. In mijn vrije tijd probeer ik zo veel mogelijk van de stad te zien. Boston heeft veel te bieden. Samen met een huisgenoot heb ik de Freedom Trail gewandeld, een tocht langs vele historische gebouwen die decor zijn geweest van verschillende gebeurtenissen in de onafhankelijkheidsstrijd van de Verenigde Staten.

    Die is namelijk begonnen in Boston. Verder ben ik op whale watching geweest. Met een grote catamaran de zee op, waar we meerdere walvissen voor langere tijd van dichtbij konden bekijken. Dat was schitterend! Natuurlijk heb ik ook een honkbalwedstrijd van de Boston Red Sox bezocht, die helaas werd verloren. En een week later bleken ze net één wedstrijd te veel verloren te hebben om de play-offs te halen.

    Om zelf een beetje in beweging te blijven, ga ik -net als vele Amerikanen- elke week een rondje joggen. Dat is hier geen probleem, met de vele mooie parken en het natuurgebied langs de zich door de stad kronkelende Charles-rivier. De opgebouwde conditie weer teniet doen kan in één van de vele kroegen die ik in het weekend bezoek. Wel betaal je algauw 5 dollar voor een biertje (ruim 3,50 euro). Voor mijn portemonnee is het niet erg dat ik over twee maanden weer richting Nederland reis, want Boston is een dure stad. En dan hoef ik nog niet eens enkele tienduizenden dollars aan collegegeld te betalen, wat hier heel normaal is.

    Stijn Aapers, masterstudent Biomedical Engineering