Inmiddels woon ik alweer ruim twee maanden in Istanbul voor mijn exchange semester aan Bogaziçi Üniversitesi. Bogaziçi Üniversitesi staat bekend als de beste universiteit van Turkije. Zodra je mensen vertelt dat je aan Bogaziçi studeert, tonen ze oprecht bewondering. Dat terwijl de vakken hier alles behalve zwaar zijn, waardoor er gelukkig genoeg tijd overblijft om leuke dingen te doen. Relaxen op de campus is iets wat vanwege het lekkere weer tot de dagelijkse bezigheden behoort.
Tijdens een picknick of met een biertje genieten van een prachtig uitzicht over de Bosporus is een van de privileges waar we gretig gebruik van maken. Vooraf had ik geen idee dat Istanbul zoveel te bieden zou hebben en ik ben er ondertussen wel achter dat vijf maanden eigenlijk veel te kort is.
De stad heeft letterlijk twee gezichten. De hectische Europese kant, waar het bedrijfsleven, uitgaansleven, toerisme en hectiek (in elke vorm) de overhand hebben. En dan is er de Aziatische kant, waar alles wat relaxter is, de wafels het heerlijkste zijn wat je ooit hebt gegeten en het uitzicht op zee gewoon geweldig is. Sinds we deze ‘andere kant’ van de stad ontdekt hebben, wordt er iedere week wel een keer een ferry gepakt om lekker naar de markt te gaan of gewoon wat te relaxen aan zee.
Verder is Istanbul de voetbalstad van Turkije door de aanwezigheid van de drie Turkse topclubs: Bešiktaš, Galatasaray en Fenerbahçe. Tot mijn eigen verbazing ben ik compleet aangestoken met het voetbalvirus (inclusief fanatisme) wat resulteert in aardig wat ritjes naar de stadions, waar de sfeer geweldig is.
Afgelopen Paasweekend hebben we een tripje gemaakt naar de Princess Islands, de Hamptons voor Istanbulezen. In vergelijking met Istanbul is dit een compleet andere wereld: geen auto’s, maar koetsen en fietsen, loslopende stieren op de weg en verborgen barbecueplekken. Tot mijn grote verbazing kon één van de Amerikanen in de groep niet fietsen, dus die hebben we achterop een tandem gezet, wat voor hilarische momenten zorgde!
De stad in combinatie met de Turkse levensstijl maakt het heerlijk om hier te leven. Ook al spreken de Turken (buiten de studenten) amper Engels, hulpvaardig zijn ze altijd. Het spreken van Turks wordt erg gewaardeerd. Nadeel is alleen dat ze al snel denken dat je alles wel begrijpt wat ze vertellen. Het resulteert vaak in een hele samenvatting van de dag in het Turks, waar we drie woorden van opvangen en waarop we reageren met ‘Tamam’ of een vriendelijke lach. Helaas zijn we ondertussen al over de helft van het semester en komt het einde langzaam in zicht. Gelukkig hebben we nog een spring break naar Antalya, een weekendje Cyprus en drie weken rondreizen door Turkije op de planning staan, zodat er voorlopig nog geen reden is om naar huis te gaan!
Anne Basten, masterstudent Operations Management & Logistics (IE&IS)
|
