Het was een donkere, regenachtige oktoberavond toent mijn trouwe TU/e-laptop definitief de geest gaf. Ik heb helemaal niets met computers, voor mij zijn ze puur functioneel, en sentimenteel ben ik al helemaal niet, maar het uitblazen van haar laatste wolkje rook stemde mij toch enigszins melancholisch. Vijf jaar lang heeft ze me iedere dag bijgestaan, vijf jaar lang heb ik haar bijna dagelijks op mijn rug gehad, vijf jaar lang heeft ze mij geholpen studiepunten te verdienen, vijf jaar lang heeft ze mijn bestanden bewaard, vijf jaar lang…

Sinds ze een half jaar geleden een grote reparatie heeft gehad waarbij ongeveer het hele systeem is vernieuwd, was ze aan het kwakkelen: keer op keer moest ze weer terug voor dezelfde reparaties. Toch leek ze er een maand of drie geleden eindelijk weer bovenop te zijn. Maar het bleek ijdele hoop, want deze week, slechts een maand nadat haar garantie is verlopen, vindt ze het definitief genoeg geweest.

Het was een fijne, zeer degelijke laptop en niets dan lof voor de uitstekende garantieregeling van de TU/e, echter de reparaties hebben haar weinig goed gedaan. Je vraagt je af waarom een bijna compleet nieuwe laptop meerdere keren achter elkaar voor dezelfde reparaties terug moet? De moederborden werden vervangen alsof het grasmatten in de ArenA zijn, terwijl er in de viereneenhalf jaar daarvoor nog nooit een probleem is geweest.

Maar goed, het blijft slechts een gebruiksvoorwerp en inmiddels is er al een waardige opvolger aangeschaft. De NEC is definitief verleden tijd, het is slechts een vage herinnering geworden uit een mooie studententijd, een schim uit een enerverend verleden en een teken dat ik maar eens moet opschieten met mijn studie…

Roy Warmerdam is student Elektrotechniek