Met trillende handjes zit ik op vrijdagmiddag, toch al niet mijn beste dag van de week, tegenover mijn ‘coach’. Evaluatiegesprek. Zometeen zal ik te horen krijgen of ik mag blijven. Als zesdejaars student moet je nu eenmaal werken voor je studiefinanciering, maar als zesdejaars student wil je ook een uitdagende bijbaan. Dus onderga je een proefperiode. En die is nu voorbij. “Wat vond je er zelf van? Vind je het leuk hier? Wil je hier blijven werken?”, hoor ik mijn ‘coach’ vragen. “Eh”, antwoord ik, compleet overrompeld. Ik was op het ergste voorbereid; hij zou míj toch beoordelen? Met enige achterdocht maak ik mijn antwoord af: “Leerzaam, leuk, leuke collega’s, ja, natuurlijk.” De achterdocht was niet nodig geweest; wanneer ik vanaf de overkant van de tafel zijn opluchting spot, voel ik me ook meteen op mijn gemak. Met de voeten op tafel praten we verder over mijn sterke punten, aandachtspunten, potentie en ambities. En zo hoort dat ook, want ik ben namelijk een high potential (hipo) - volgens sommigen althans, laat het mijn studieadviseur maar niet horen. Mijn cv doet blijkbaar menig werkgever watertanden. Ik heb namelijk potentie! Vol zelfvertrouwen ga ik die dag naar huis. Hèhè, even lekker wat tijd voor mezelf. Met de voeten op tafel lees ik het blad Intermediair. Nu krijgt mijn zelfvertrouwen toch weer een deukje. Ik lees dat hipo’s lui zijn, egoïstisch en oppervlakkig. We hebben weinig ambitie, willen het liefst vier dagen in de week werken, maar wel veel verdienen. We hebben weer een generatie een stempel gegeven en, zoals dat gaat met stempels; ik zal er ook wel niet aan ontkomen. Gelukkig staat dezelfde Intermediair vol met advertenties van bedrijven die op zoek zijn naar hipo’s als ik. Zoals Theo Maassen al zei: “Er is blijkbaar vraag naar en wie zijn wij dan om daar niet aan te voldoen.” Met het gesprek van die middag nog vers in het geheugen bedenk ik me dat ik veel meer had kunnen eisen.

Monique Hendriks is studente Informatica