spacer.png, 0 kB
Volg Cursor via Twitter Volg Cursor via Facebook Cursor RSS feed
spacer.png, 0 kB

spacer.png, 0 kB


Werkt het borstbeen als een menselijke airbag?
Cursor in PDF formaatCursor als PDF
PrintE-mail Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

BMT-student Erik van Walbeek modelleerde voor zijn afstudeerwerk ernstige auto-ongelukken. “Bij harde frontale botsingen overlijden slachtoffers soms doordat hun aorta, de grote slagader bij het hart, scheurt. De vraag voor mijn afstuderen kwam van een traumachirurg uit Maastricht. Hij noemde het borstbeen de ‘menselijke airbag’. Hem was namelijk opgevallen dat overlevenden van verkeersslachtoffers met een gebroken borstbeen geen letsel hadden aan hun aorta. Hij vermoedt dat het breken van het borstbeen de beweging van het hart opvangt en daarmee het scheuren van de aorta voorkomt. Zijn vraag was of die hypothese met biomechanisch bewijs te onderbouwen was.” De vraag kwam via zijn begeleider op het bordje van Van Walbeek terecht.
Voor dit soort onderzoek zijn grofweg twee methoden - meten met stoffelijke overschotten of modelleren. “Ik heb gemodelleerd. Meten met mensenlichamen is niet zomaar geregeld, en het trekt me ook niet.” Voor zijn onderzoek gebruikte de student het soort computermodellen dat ook voor het rekenen aan crashtests wordt gebruikt. “Ik heb een simpel model gebruikt van het hele menselijke lichaam, en een gedetailleerder model van alleen de romp. Ik berekende eerst met het simpele model welke krachten er op de romp werden uitgeoefend. De waarden die daar uitkwamen, gebruikte ik als input voor het gedetailleerde model.”
Helaas vielen de resultaten tegen. “Ik verwachtte hoge spanningen te zien op een specifiek deel van de aorta. Die spanningen zag ik wel terug in mijn model, maar niet op de goede plek.” Achteraf bezien heeft Van Walbeek waarschijnlijk te grote stappen tegelijk genomen: “Rekenen aan ongelukken is complex. Ik had beter klein kunnen beginnen, bijvoorbeeld door eerst met mijn model een val van de borst te simuleren. Daar zijn metingen met menselijke lichamen aan gedaan. Het was dan een eerste test of mijn model die metingen kon reproduceren.” Nu waren de uitkomsten niet nauwkeurig genoeg. “Ik heb niet genoeg bewijs om de theorie te bevestigen of te ontkrachten.” Vervelend, maar ook van onderzoek zonder helder eindresultaat valt te leren. Mogelijk neemt een andere afstudeerder het stokje over. Het verslag van Van Walbeek zal hem voor dit soort fouten behoeden.

Tekst: Anouck Vrouwe
Foto: Rien Meulman


Heeft u tips voor deze nieuwe serie; mail ze dan naar cursor@tue.nl .