Langs de snelweg

“Volgens mij heb ik de auto kapotgemaakt”, zeg ik tegen mijn broertje door mijn mobieltje. Bibberend zit ik langs de snelweg in de grote Saab van mijn vader. “Geen paniek, Merel”, zegt hij op bemoedigende toon. “Wat nou geen paniek. Net mijn rijbewijs gehaald en nu dit”, denk ik bij mezelf.
Hij raadt me aan de auto uit te stappen. Links van mij razen auto’s en vrachtwagens langs. Ik klauter over de passagiersstoel en gooi het portier open. “Ik heb gewoon een lekke band!”, roep ik. “Dat dacht ik al”, zegt hij rustig. Ook hem lijkt het géén goed idee dat zijn zus zelf met een krik aan de slag gaat en dus bel ik de wegenwacht.
Mijn ‘broertje’’ is eigenlijk allang broertje af. Twintig centimeter langer en veertig kilo zwaarder zijn funest voor een ‘tje’. Daarnaast heeft hij mij samen met zijn vriendin een neefje bezorgd. Met zijn drieën zijn ze nu ‘een weekendje weg’ naar Terschelling en ik heb ze, gelukkig zonder problemen, bij de boot afgezet. Het is een man die zijn verantwoordelijkheden, maar óók zijn ‘grote’ zus, kent. Dit is de tweede keer in een half uur dat ik hem bel. Net was hij het roerend met me eens dat ik behoorlijk verdwaald was toen ik Sexbierum binnenreed. Daar waren we tijdens de heenweg zeker niet langs gekomen. Juist.
De regen komt met bakken uit de hemel. Met grote stappen loop ik met de gevarendriehoek in mijn hand langs de vluchtstrook. Het gras is lang en nat en kleeft aan mijn blote benen. Na ongeveer dertig meter zet ik hem neer. “Vanochtend scheen de zon nog”, verzucht ik. Terug bij de auto pak ik een paraplu en ga ik achter de vangrail staan. ‘Bij pech nooit in de auto blijven zitten’, aldus mijn theorieboek. Dus ook niet als het plenst. En nu maar wachten op een gele auto.

Merel Pit is studente Bouwkunde