Laatst las ik weer een stukje over de boeddha, dat die het nu echt zou gaan doen. Dat herinnerde mij aan een verhaal van Fred Steutel over een opblaasbare kubus in een vijver bij de Universiteit van Twente. Die kubus wordt random opgeblazen. Fred wacht, toen hij het verhaal vertelde, al ruim 38 jaar, maar dat is nu al zeker 40 jaar geworden, tot die kubus weer eens random boven water komt.
Zo loop ik elke ochtend langs een vijver bij de TU/e, vlakbij De Zwarte Doos. Een vijver voorzien van zwarte bollen met uitsteeksels en een -meestal van condens voorzien- kunstwerk.
Volgens mij is hier alles random aan. Bijvoorbeeld de hoogte van het water in de vijver, of er al dan niet, in plaats van condens, water in het kunstwerk zit, dit kan groen dan wel wit van kleur zijn, en de hoogte varieert, soms zit het helemaal vol met water en dan weer iets tot over de helft. Maar meestal, zoals vanochtend weer het geval was, helemaal leeg.
Soms lijkt het wel of dat de zon het kunstwerk doet krimpen. Bij het afkoelen, ’s nachts, zet het kunstwerk weer uit en zo wordt er water, vanuit de vijver, naar binnen gezogen. Dat verklaart in ieder geval de vaak groenige kleur van het water. Fysisch gezien klopt dit verhaal, geloof ik, van geen kanten. Dat geeft niet, want wat ik mij ook afvraag is: ‘Wat zal het kunstwerk gaan doen in de winter?’
Uitzetten, als het hard gaat vriezen? Zal op die manier boeddha zijn kans schoon zien om te vluchten? Of wordt het water in plaats van groen, blauw gemaakt en moet boeddha blijven hangen?
Tja, heel soms drijft die boeddha ergens helemaal bovenaan en dan weer op de bodem of ergens in het midden, of die arme boeddha is geheel verdwenen. Elke ochtend opnieuw ben ik benieuwd naar het kunstwerk.
Hoe het er dan weer zal uitzien, terend op die sporadische momenten, dat ik boeddha een handje heb kunnen toezwaaien.
Ondertussen denkend aan die random opblaasbare kubus; moge het die arme boeddha niet zo vergaan.

Dr. René van Hassel, faculteit Wiskunde & Informatica