K*t-avond

“Ik hoop echt dat je een k*t-avond hebt!”, schreeuw ik door mijn telefoon terwijl ik richting sportcentrum fiets. Mijn zicht wordt wazig. Ik weet nog net een tegemoetkomende fietser te ontwijken en knipper een paar keer met mijn ogen. De tranen rollen over mijn wangen. Het is stil aan de andere kant. Bij gebrek aan een deur om hard dicht te smijten, druk ik zo hard mogelijk op het rode knopje van mijn mobieltje. Gesprek beëindigd.
Woest trap ik op de pedalen van mijn witte opoefiets. Nooit zal ik iets van mannen begrijpen en zij nooit iets van mij. Na beëindiging van een liefdesrelatie in welke vorm dan ook lijkt het alsof zij hun leven feestend vervolgen, terwijl ik me het liefst wekenlang onder mijn dekbed bevind met chocoladeijs, sigaretten en alle Greys Anatomy-dvd’s binnen handbereik. Goed, dit is vast een ongegronde generalisatie en zelfs in dit geval niet eens waarheid. Daarnaast ga ik ook maar gewoon door alsof er niets aan de hand is; ik kan onmogelijk weken op ijs leven. Maar het VOELT allemaal zo oneerlijk.
Aangekomen op het sportcentrum fiets ik een rondje door de fietsenstalling. Ik bijt hard op mijn lip en vecht tegen de tranen. Nog maar een rondje dan. Het vooruitzicht dat ik straks niet alleen met een rood en bezweet hoofd voor de spiegel sta te springen, maar tevens met rooddoorlopen ogen en wangen zwart van de mascara, vrolijkt me niet bepaald op. Met de mouw van mijn jas veeg ik langs mijn wangen en met een enorme omweg fiets ik naar huis.
“Heb je dat echt gezegd?”, vraagt Anne later die avond. Ik knik en kijk haar met grote ogen berouwvol aan. Ze grinnikt en zegt: “Oh Merel, je geeft gewoon nog superveel om hem.”

Merel Pit is studente Bouwkunde