Weggooien

“Dan kun je lekker opnieuw beginnen”, hoor ik mijn moeder zeggen. Fijn nieuwe spullen kopen, en het oude weggooien. Binnenkort ga ik verhuizen, samenwonen. Op zich leuk, ware het niet dat we de sleutel krijgen aan de vooravond van de grote voorjaarsschoonmaak. Dat betekent dat er bij mijn ouders thuis ook weer het een en ander aan vernieuwing gepland staat. “We huren wel een busje, dan kunnen we fijn samen spullen gaan weggooien.” “Weggooien, weggooien, weggooien”, dreunt het na in mijn hoofd op het versnellende ritme van mijn hartslag. Alarmfase 1 doet zijn intrede. Vechten heeft geen zin, ik zal mijn bijdrage moeten leveren aan het vullen van dat busje. Maar ik kan ook niet zomaar mijn hele verleden opofferen aan de voorjaarskriebels van mijn moeder. Er zal onderhandeld moeten worden. Ik reken hoe ver ik kan komen met offers als een kapotte tv, een eenpersoons bed en die lelijke kast en zie voor me hoe alle overbodige, maar handige Ikea-spullen ingeklapt, dubbelgevouwen en opgestapeld in het fietsenhok verdwijnen. Ik bedenk me dat van de vier fietsen die ik in mijn bezit heb, er slechts eentje daadwerkelijk functioneert als fiets en dat er onder een tweepersoons bed ook twee keer zoveel ruimte is als onder een eenpersoons bed. Trots werp ik een laatste blik op mijn strategisch plan en ik reis af naar de onderhandeltafel. Kijk mam, ik kan ook opruimen. Ik vond het wel eng, maar het bleek achteraf best mee te vallen. Het is misschien niet helemaal wat je bedoelde; ik doe dingen nu eenmaal op mijn eigen manier. Maar ik heb een compromis gevonden. Soms moet je even wat overbodige troep overboord gooien, maar opnieuw beginnen doe je nooit.

Monique Hendriks is studente Technische Informatica