“Voor een ieder die nu nog aan de presentatie werkt: maak het niet te laat, wat slaap is de enige garantie voor een wakkere presentatie!” Aldus het welgemeende advies van mijn afstudeerbegeleider in een mail op de avond voor het tussencolloquium. Zucht. “Maar dan is het wèl handig als er überhaupt een presentatie ìs”, brul ik tegen mijn computerscherm. Een ‘Wide Flat Panel’, 20 inch. Dat dan weer wel.

Gisteren heb ik hem er nog goed van langs gegeven toen hij mij bij het openen van een cruciaal bestand het volgende bericht toonde: “Can’t open the illustration. Could not complete the requested operation.” Echt, zo oncoöperatief! Net als al die andere schermen waarop helaas hetzelfde bericht verscheen.

03h52 een msn-bericht van een ‘mede adviesnegerende student’: “Heej, heel veel sterkte met afronden. Ik ga in bed liggen.” Hij wel. “Tot zo”, stuur ik terug. Ik staar naar mijn PowerPoint. Allemaal plaatjes; zo doen we dat bij Bouwkunde. Ze beginnen dwaas te tollen. Het toetsenbord blijkt een welgevallig kussen. Ik droom over spagaten en gezichten. Een bedenkelijk schouwspel.

Het angstzweet gutst onder mijn oksels wanneer ik Vertigo enkele uren later binnenstap. Voordat ik de presentatieruimte betreedt, bekijk ik mezelf in de spiegel van het toilet. Donkere kringen rond mijn ogen, pluizig haar en een bonzend hart. Zelden heb ik me zo wakker gevoeld. Ik til mijn linkerarm op. Op mijn blouse zit een donkere plek. Onder mijn rechterarm een zelfde. “Wie heeft bedacht dat je een blouse dient te dragen tijdens een presentatie?” Verzucht ik. Waarschijnlijk ikzelf. Charmant.

Nog even en dan zal spektakel losbarsten. Een sms van mijn moeder: “Dag lieverd. Heel veel succes. Ik heb er alle vertrouwen in. En zul je zien, doe je na je presentatie je computer aan en hup, opent je bestand weer.” Zul je zien ja…

Merel Pit is studente Bouwkunde