Student Elektrotechniek Steven Kardinaal wist dat hij bij een bedrijf wilde afstuderen: ‘’Ik heb hiervoor HTS gedaan, en mijn stages in het bedrijfsleven bevielen goed. Ik houd wel van de mentaliteit: er moet geld verdiend worden, dus als iets werkt is het goed. Op de universiteit gaan ze dan nog door, dit optimaliseren, nog eens kijken waar dat kleine piekje vandaan komt - dat kost zo veel tijd.’’ Het werd Philips Lighting. ‘’Ik wilde graag een groot bedrijf, daar zijn ze vaak beter op afstudeerders ingesteld.’’ Kardinaal deed onderzoek naar het dimmen van tl-verlichting. ‘’Het lastige van het dimmen van tl is dat het het stroomnet verstoort: de stroom raakt ervan uit fase en vervormd. Dat is niet erg als je één balkje dimt, maar wanneer je een heel kantoor dimt vindt Nuon het minder prettig. Er moet dus extra elektronica in de tl-balk worden ingebouwd om dat weer recht te breien.’’

Er moest een nieuw concept komen dat ook voldoet op markten als de VS en Azië, waar ze andere spanningen hanteren. ‘’Ik kreeg een lange lijst met kwaliteitseisen waaraan mijn ontwerp moest voldoen.’’

Na een uitgebreid literatuuronderzoek ging Kardinaal aan de slag met een simulatiepakket. ‘’Vervolgens heb ik het prototype gebouwd. En dan blijkt het in praktijk toch niet allemaal zo te werken als in de simulatie.’’ Een elektronische schakelaar zorgde voor ellende: ‘’Er was duidelijk iets mis, maar het duurde even voor ik doorhad dat dat de rotte appel was. Hij gedroeg zich niet als in de simulaties. Toch wilde Philips dat ik die schakelaar gebruikte, vanwege het kostenplaatje. Dus heb ik eerst de eigenschappen van de schakelaar in kaart gebracht. Met die gegevens heb ik een algoritme bedacht om de schakelaar aan te sturen, toen werkte het aanzienlijk beter.’’ Zijn werk is de eerste stap in het ontwikkelingsproces: ‘’Dat noemen ze de voorontwikkeling. Mijn prototype werkt, maar ligt nog aan het infuus: overal lopen draadjes, het is nog veel te groot. De volgende stap is om er een handzaam pakketje van te maken. Maar dat doen anderen, ik werk nu aan het verslag.’’

Tekst: Anouck Vrouwe
Fotomontage: Rien Meulman