Fan?

Lance vlamt de cols op. De laatste renner die kon volgen, breekt nu ook. Mart Smeets roept triomfantelijk ‘Armstrong-Ulrich 3-0!’. Hoe hij die score berekend heeft, is onduidelijk. De boodschap is echter helder: het geel gaat weer naar Armstrong. We schrijven juli 2005 en het is ook meteen de laatste keer dat Lance wint. Na alles en iedereen verslagen te hebben -kanker, zijn rivalen, de critici, de dopingtesten- stopt hij er namelijk mee, voorgoed!

Hèhè, eindelijk! Na jaren gehoopt te hebben op een slippertje van de beste man (dat niet kwam), barst de strijd weer los in het peloton en kan iedereen weer winnen. Ik ben geen fan van Lance, tegen mijn gewoontes in. Sympathiseren met chronische winnaars bespaart je immers een hoop teleurstellingen. Waarom nu dan niet? Voor zijn prestaties kun je niets anders dan respect hebben. Zijn vertolking van ‘the American dream’, all the way, over the top, zorgt bij mij voor ongemakkelijke kriebels; respect wordt geen sympathie.

Afgelopen week, koffie, laptop op nu.nl, het is weer tijd voor groepswerk. Het bericht komt voor mij als een kleine schok, Lance gaat weer fietsen. Comebacks van sporthelden hebben vaak iets treurigs over zich, behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst en dat is wel wat het publiek verwacht. Elke andere plek dan de eerste wordt als een mislukking gezien.

Toch gaat Lance het proberen, voor zichzelf, voor de strijd tegen kanker en voor de fans.

Wat deze comeback zal brengen, blijft de vraag. Blijft het dezelfde stoïcijnse ‘boss’ uit Texas die zijn achtste tour komt winnen? Of valt ‘the American dream’ in duigen en blijkt hij toch een gewoon mens die ook kan verliezen? In het laatste geval niet getreurd Lance, je hebt er wel een fan bij.

Pieter Mooren is student Technische Bedrijfskunde