Bonk, bonk. Ze staan al voor de deur, nu moet ik echt gaan opschieten. Het is een dag na de deadline, ik heb hoofdpijn, spierpijn en een veel te hoge hartslag. Ik moet deze column nú afmaken. Bonk bonk. Ik probeer mezelf te kalmeren. Je moet het rationaliseren, dan lijkt het allemaal veel minder erg. Ik doe een poging: “Je hebt nog tijd genoeg, er heeft nog niemand gebeld en Cursor gaat morgen pas naar de drukker.” Maar ik heb vanmiddag een tentamen, vanavond heb ik ook geen tijd meer en ik heb hoofdpijn, spierpijn en een veel te hoge hartslag. Bonk bonk. Mislukt. De adrenaline giert nog steeds door mijn lijf. Goh, dit is wel een aparte ervaring, een column schrijven terwijl je natuurlijke vluchtreactie op volle toeren draait. Net als in de film. Terwijl ik dit aan het typen ben, word ik achtervolgd door stress-eters. En als je wordt gebeten door een stress-eter dan word je een zombie, dan ga je alles om je heen rationaliseren en daar heb ik helemaal geen tijd voor want ik móet deze column afmaken, ik heb vanmiddag een tentamen en ik heb hoofdpijn, spierpijn en een veel te hoge hartslag. Dus ik typ alsof mijn leven ervan afhangt. Bonk bonk. Ik hoor ze al tegen de deur aan beuken en er verschijnen er steeds meer voor het raam. Nee, niet nu, ik heb het bijna af, er is nog maar één ding dat ik graag wil zeggen! Gekraak, er steken al klauwen door de deur heen, gekletter van glasscherven op de grond. Ik móet het nu afronden anders is het te laat... Nee, ik rationaliseer dingen niet, ik maak ze liever belangrijk.

Monique Hendriks is studente Technische Informatica