spacer.png, 0 kB
Volg Cursor via Twitter Volg Cursor via Facebook Cursor RSS feed
spacer.png, 0 kB

spacer.png, 0 kB
Cursor in PDF formaatCursor als PDF
PrintE-mail Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook
“Ik heb de mooiste baan die er is”
22 januari 2009 - Haar stopwoordje past helemaal bij haar geestdriftige karakter. “Het mooie is”, zegt ze vaak aan het begin van een antwoord. Dr. Patricia Dankers (30) kweekt niermembranen en vindt het vooral mooi dat biomedisch onderzoek zo breed toepasbaar is. Het enthousiasme spat van haar af. “Als ik ergens voor kies, ga ik er voor honderd procent voor.”
“Spelen in het orkest is goed te vergelijken met het werk dat ik aan de TU/e doe”, zegt Patricia Dankers. Sinds oktober vorig jaar heeft ze een tenure track UD-aanstelling bij Biomedische Technologie en het Instituut voor Complexe Moleculaire Systemen. In de hofkapel van carnavalsvereniging De Keiebijters in haar woonplaats Helmond speelt ze saxofoon. “Het mooie is dat we met allemaal verschillende mensen van diverse disciplines samen enthousiast aan een onderzoek of muziekstuk werken.” Dat samenwerken is voor Dankers heel belangrijk. Ze vindt het multidisciplinaire karakter van zowel BMT als het instituut geweldig omdat ze zo in aanraking komt met denkwijzen van bijvoorbeeld natuurkundigen of wiskundigen. “Zij kijken vaak op een verrassend andere manier naar een probleem.” Heel leerzaam, en dat is nu net haar drijfveer: “Ik wil het liefst elke dag iets nieuws leren.”

Ze kreeg de saxofoon van haar ouders toen ze na haar promotie bij Scheikundige Technologie in 2006 vertrok naar het Universitair Medisch Centrum in Groningen om daar nieronderzoek te gaan doen. De slimme dragermaterialen die ze bij ST had ontwikkeld, kon ze hier in medisch onderzoek gaan toepassen. Zo onderzocht ze medicijnafgifte in de nieren en ontwikkelde ze een kunstmatig levend niermembraan. “We kweken humane nier epitheelcellen op die slimme dragermaterialen met de bedoeling een levende kunstnier te maken die artsen achter een dialyseapparaat kunnen zetten. Op dit moment kan zo’n apparaat het bloed maar gedeeltelijk zuiveren van toxische stoffen. Een gekweekt membraan kan dat beter, die cellen weten van nature hoe dat zuiveren moet.”

Dankers is bezig met het schrijven van de laatste twee hoofdstukken en dan kan haar proefschrift over regeneratieve geneeskunde van de nier naar de leescommissie zodat ze kan promoveren aan de Rijksuniversiteit Groningen. De laatste fase van haar tweede promotie doet Dankers in haar vrije tijd. “Ik houd ervan om verschillende dingen tegelijk te doen. Dat maakt dat ik mijn werk als een van mijn hobby’s beschouw.”

Haar UD-aanstelling aan de TU/e is voor vijftig procent bij BMT en voor vijftig procent bij het ICMS. Tijd en aandacht verdeelt ze over twee onderzoeksrichtingen. Ten eerste is ze bezig de slimme biomaterialen waarmee ze in Groningen werkte, door te ontwikkelen. “Het onderzoek is zo speciaal omdat we in tegenstelling tot veel andere onderzoekers wereldwijd het materiaal opbouwen uit supramoleculaire bouwstenen. Dit doen we om slimme materialen te ontwikkelen voor niermembranen maar ook voor cardiovasculaire toepassingen zoals bloedvaten, hartkleppen en hartspierweefsel.”

Het andere, voor haar geheel nieuwe, onderzoek richt zich op complexe moleculaire systemen. “We laten kleine moleculen in water assembleren om slimme medicijnen te ontwikkelen. Deze slimme medicijnen zouden bijvoorbeeld kunnen binden aan niercellen, lymfocyten of endotheelcellen in een bloedvat. Het mooie van biomedisch onderzoek is dat het breed toepasbaar is.”

Haar carrière tot nu toe lijkt op een voortrazende trein met de volgende perrons: Scheikundestudie in Nijmegen, een afstudeerstage bij Bert Meijer in Eindhoven, een aio-plaats bij ST, een tweede promotie in het academisch ziekenhuis van Groningen en een tenure track aan de TU/e. “Tja, het lijkt of ik overal ben ingerold. Het komt denk ik doordat ik mijn enthousiasme makkelijk toon voor de onderwerpen die mij interesseren. Wat ik nog mis, is buitenlandervaring. Ik wil al jarenlang graag eens een half jaar naar Amerika.”

Binnenkort kan het daar eindelijk van komen. “Ik ben welkom op Berkeley vlakbij San Francisco voor een soort postdocplaats. Ik hoef maar aan te geven wanneer ik er tijd voor heb. Nou, dan heb ik toch de mooiste baan van de wereld?”/.
Interview/Patricia Dankers door Norbine Schalij
Foto/Bart van Overbeeke