“Werken bij de TU/e is iedere dag feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen”, zegt Désiree Meijers. Ze is dolblij dat ze weer aan de slag is bij het Communicatie Expertise Centrum (CEC) als accountmanager voor onder andere Elektrotechniek, Alumnicommunicatie en het Stan Ackermans Instituut. “Mijn man werd in 2008 geopereerd aan darmkanker en zelf kreeg ik hartklachten waarop een operatie inclusief complicatie volgde. Nou, het is wel even wennen wanneer je dynamische leven plots op de rem gaat. Heel vaak zeiden de doktoren dat we geduld moesten hebben. Maar nu zijn de vooruitzichten weer goed en gaan we genieten van het leven.” Daarom gaat ze met haar man in de carnavalsweek naar Thailand en later dit jaar gaan ze haar zus opzoeken in Australië.

Maar niet tussen 19 maart en 8 augustus. Dan wil ze bereikbaar blijven voor ieder bericht over en van haar zoon Alexander die dan in Uruzgan is. “Hij is opgeleid als tankcommandant maar moet zijn werk daar doen in een open jeep. Er zijn in Uruzgan geen tanks, dat zou er te agressief uitzien.” Meijers maakt zich grote zorgen wanneer ze aan haar zoon denkt. Maar ze heeft zich voorgenomen zich niet te druk te maken voor hij weg is. Wat helpt, is het contact met lotgenoten. Ze is blij dat ze bijdragen gaat leveren aan Monitor, het blad voor alle uitgezonden militairen en hun thuisfront, uitgegeven door Defensie.

Ze merkt dat het gezinsleven door de toestanden van vorig jaar voor haar belangrijker is geworden. Het zal haar waarschijnlijk niet meer gebeuren dat ze voor een personeelsfeest kiest wanneer dat gepland is op de verjaardag van haar zoon of man. Zoals op 21 juni 2006. Toen was Alexander jarig maar ging zij in haar eentje naar het TU/e-jubileum.

Toch blijft Meijers zo enthousiast als ze altijd was over het werken bij de TU/e. “Al die jonge mensen die echt iets wezenlijks willen bijdragen aan de maatschappij. Dat was al zo tijdens mijn stage vanuit de heao communicatieopleiding eind jaren zeventig. Er ging een wereld voor me open. Ze werkten hier aan satellietantennes, hartkleppen en noem maar op. Techniek bleek allesbehalve saai te zijn.”

En de TU/e is een unieke werkgever. Als je je wilt ontwikkelen, kan dat. Toen ik in 2002 in de webredactie zat van de faculteit Wiskunde & informatica vond ik dat als ik iets verstandigs over websites zou willen zeggen, ik een opleiding in die richting moest doen. Aan de UvT ben ik toen gestart met een masteropleiding Bedrijfscommunicatie en digitale media. In mei 2005 ontving ik mijn bul. Achteraf wel jammer dat ik die zo snel haalde, want ik vond het heerlijk om daar allerlei vakken te volgen.”

Wat ze ook geweldig vindt, is dat iedereen aan de TU/e zo gericht is op het delen van kennis. Dat heeft ze wel anders gezien in de negen jaar bedrijfsleven aan het begin van haar loopbaan. Na de heao kwam ze terecht bij DSM en later bij isolatiereus Rockwool. Daar werkte ze niet echt met plezier. Ze nam het verzoek van Cursor in 1990 om de redactie te komen versterken, dan ook met beide handen aan. “Ik voelde me helemaal thuiskomen”, zegt de Limburgse.

Toen negen jaar later van hogerhand een beleidswijziging bij Cursor werd doorgevoerd waar Meijers het niet mee eens was, zocht ze een andere functie binnen de TU/e. “Er was besloten alle studenten die meewerkten aan het blad te vervangen door professionals. Maar ik zag Cursor als blad voor en door studenten. Toen heb ik een switch naar public relations bij Informatica gemaakt. Deze baan paste precies bij mij.”

Negen jaar later promoveerde zij tot accountmanager bij het CEC. “Het lijkt wel of ik last heb van een nine year itch”, zegt ze lachend./.