Ik zit nu zo’n zes maanden in Japan, zo’n dertig minuten ten zuiden van Kyoto om precies te zijn. Nu kan ik een heel stuk schrijven over hoe interessant mijn stage is, hoeveel ik er leer, hoe weinig de euro hier nog waard is, hoeveel neon er in Tokio is, dat de treinen op tijd rijden en hoe hoog het aanzien van de TU/e is, maar dat lijkt me niet zo interessant om te lezen. Daarom wil ik het graag hebben over schoenen.

Misschien hebben jullie wel eens een oude ‘Suske en Wiske’ gelezen? In die stripverhalen werden de schoenen altijd op een speciale manier getekend, met de neuzen omhoog. In Japan is het de laatste mode voor jongens om dat type schoenen te kopen. Geen gewone grootte echter, maar een maat of vier te groot. Ik kan een glimlach moeilijk tegenhouden als ik een jongen van één meter zestig groot zie pronken met maat 46, waarbij de voorste zes centimeter van de schoen overduidelijk holle ruimte is.

Ik denk dat het aan de ene kant iets te maken heeft met de al dan niet ontkrachte mythe over grote voeten, maar aan de andere kant speelt er misschien een ander fenomeen mee.

Heel veel communicatie speelt zich namelijk op een voor ons westerlingen vreemde, indirecte manier af. Een voorbeeld: als er iemand overlijdt in een familie, dan mag er een jaar geen feest gevierd worden. Dit heeft te maken met het Shinto-geloof, de oorspronkelijke godsdienst van Japan. Die mensen dien je dan ook geen traditionele kaart (nengajo) te sturen met Nieuwjaar. Om je eraan te helpen herinneren, stuurt de familie zelf een kaartje. Daarop mag je dan wel een sober kaartje terugsturen.

Nog iets: met Valentijn krijgen de jongens chocolade van de meisjes. De intentie kan liggen tussen een liefdesverklaring en een aardig gebaar. Dat weet de jongen pas een maand later. Dan is het ‘White Day’ en koopt hij iets voor haar, minstens twee tot drie keer zo duur als het Valentijnscadeautje. Afhankelijk van dit cadeau wordt de bedoeling van de eerste chocolade pas duidelijk gemaakt.

Misschien hebben die schoenen ook met zoiets te maken. Misschien zit er wel een geheime boodschap of oud ritueel in die schijnbaar holle neuzen van de schoenen verborgen. Misschien staat het voor een lidmaatschap van een genootschap of is het een politiek statement.

Natuurlijk (waarschijnlijk) kan het ook zijn dat ik er helemaal naast zit, en de onwetende lompe buitenlander ben die zich vanalles in zijn hoofd haalt, maar ik blijf me hoe dan ook elke keer weer verwonderen over die prachtige schoenen.

Billy Schonenberg, student Industrial Design