Zondagavond: Frans klopt vijf keer snel achter elkaar op het raam. Wild enthousiast kijkt hij naar binnen, net terwijl ik mijn badjas extra aansjor. “Oh jee Frans”, denk ik, “volgens mij heb je een Nieuw Idee.” Ik klok twee Diclofenac achterover voordat ik naar de deur loop.

Maandag: “Heehoeishetkerel, ik heb een idee!”, schiet hij me voorbij de huiskamer in. “Bij de volgende verkiezingen wil ik....” Hij valt stil en kijkt om zich heen. “Zeg, wat is het hier een zwijnenstal!” Ik schenk hem een Laphroaig en pak mijn mok halfwarme gemberthee met honing. “Ben je ziek ofzo?” Ik knik minimaal van ‘ja’.

Dinsdag: Frans doet even zijn best om zich aan te passen aan de sloomheid van de kamer. Het lukt hem voor geen meter: “Luister. Politieke partijen zijn anachronismen. Ze zijn niet flexibel en spelen alleen maar machtsspelletjes omdat ze niks anders kunnen. Weet je waarom die blonde angstzaaier zoveel stemmen weet te trekken? Omdat er geen enkele partij is die beter is! Maar wat vind je hiervan:...?” Ik dwaal af op het geluid van regelmatig gehei in mijn hoofd en pak een tissue.

Woensdag: Wist je dat je snotfiguurtjes kunt snuiten? Een kwestie van het zakdoekje op de goede manier vasthouden. Een cirkel, een ster, een hartje, probeer maar eens. Ik snuit. Even bewonder ik het resultaat van mijn nieuwste meesterwerk, dan vouw ik het tot een frotje en mik het in de prullenbak drie meter verderop. Het valt er net naast, tussen de tientallen andere witte dotjes die er al lagen. Frans praat onverstoorbaar verder.

Donderdag: “Stel nou dat er een partij was die zich erop zou laten voorstaan dat ze pragmatisch was? Stel dat er geen partijprogramma was? Dat iedere kandidaat op de lijst zijn eigen mening had over actuele vraagstukken en een heldere website om die te verkondigen en verantwoording af te leggen? Dat er geen lijsttrekker was? En dat de partij zijn eigen oppositie was?”

Vrijdag: “En stel nou dat we die partij Blanco noemen?”