De trein rijdt het station binnen en mindert vaart. De wachtende forenzen die net nog de krant stonden te lezen of stonden te praten met collega’s, zijn ineens compleet gefocust op de voorbijkomende deuren. Als de trein tot stilstand komt, drommen de reizigers massaal rond de paar ingangen van de trein. Angstig om de trein te missen, kijken ze schuchter om zich heen of ze de conducteur zich ergens zien gereedmaken om op zijn fluitje te blazen. De vrees voor het fluitje en de hoop op een goede plek in de trein zijn zo groot, dat ze de uitstappende reizigers als het ware de trein uit staren. De echt ongeduldigen kunnen de druk niet meer aan en glippen al naar binnen voordat de laatste mensen zijn uitgestapt.

Als eenmaal iedereen is uitgestapt, begint de strijd pas echt: als shoppende vrouwen bij de Dol Dwaze Dagen perst men zich naar binnen. Het recht van de sterksten geldt hier: wie zijn ellebogen gebruikt, is als eerste binnen, waarbij zelfs mensen op krukken niet worden gespaard. Als ik in de trein zit, mag ik graag de inspanningen aanschouwen van de mensen die binnen zijn en haastig op zoek gaan naar de beste plekken. Paniekerig kijken ze in het rond op zoek naar beschikbare plaatsen en vooral bij de laatste vrije stoelen doet zich dan nog vaak een oud-Hollandse stoelendans voor.

Op de een of de andere manier maken treinreizen oerinstincten in ons los. We worden als wilde beesten op de savanne, die mekaar verdringen bij een waterplas. Aan dit domme en irritante fenomeen doe ik niet meer mee. Rustig kijk ik op een afstandje toe totdat de laatste persoon naar binnen is gelopen en dan ga ik. Onthaasten!

Roy Warmerdam is student Electrical Engineering