Het is de twaalfde minuut van de verlenging in het WK kwalificatieduel met Ierland als de Franse voetballer Thierry Henry een vrije trap aanneemt met zijn linkerhand, de bal voorzet en Gallas de bal simpel kan inkoppen. De Franse fans juichen, terwijl de Ieren en de rest van de wereld met stomheid zijn geslagen dat de scheidrechter de overtreding niet heeft gezien: Frankrijk mag ten koste van Ierland naar het WK.

De tv-beelden waren duidelijk: het was een handsbal en het doelpunt had moeten worden afgekeurd. Door het gemak waarmee de overtreding op tv zichtbaar was, is de discussie over technische hulpmiddelen in de sport weer vol aangewakkerd. Moet je een scheidrechter tijdens de wedstrijd toestaan om op basis van videobeelden een beslissing te nemen? De belan-gen in het moderne voetbal zijn immers zo groot dat één kleine arbitraire misser ervoor kan zorgen dat in dit geval Ierland tientallen miljoenen euro’s mist aan premies, sponsoring en merchandise.

Vanuit marketingoogpunt is het begrijpelijk, maar de andere kant van de medaille is dat het de sport té perfect maakt. We hebben gezien wat oortjes met het wielrennen hebben gedaan, het is een schaakspel tussen ploegleiders geworden en niet meer een alles-of-niets-strijd tussen de renners. Sport is emotie en een stukje van die emotie is ‘woede’ om fouten van deelnemers of scheidrechters; dat geeft het spelle-tje namelijk beleving en geeft stof voor discussie. We praten ook nog steeds over de ‘hand van God’ van Maradonna op het WK 1986, toch één van de meest historische sportmomenten. In rap tempo hebben wij als techneuten de wereld om ons heen ‘verelektroniseerd’ - laten we nou afblijven van die heerlijke ouderwetse sportbeleving! In de woorden van Cruijff: “Voetbal is een spel van fouten” - ik hoop dat het zo blijft.

Roy Warmerdam is student Electrical Engineering.

Dit was zijn laatste column voor Cursor.