Welke Limburger kent hem niet? De reclame van een garagedeureninstallateur op L1, waarbij de monteur (een échte monteur, niet eens een acteur, of in ieder geval een slechte) met boormachine in de hand de gevleugelde woorden spreekt: “Afshpraak is afshpraak”. Heerlijk, dit soort lokale reclames. Ze doen altijd zo amateuristisch aan, dat zelfs de meest irritante nagesynchroniseerde schoonmaakmiddelreclame op de landelijke tv een filmisch hoogstandje lijkt. Nu heb ik dat niet alleen met lokale reclames, lokale politici kunnen er ook wat van. Of het nu het versleten spijkerjasje is bij de SP in de verkiezingsfolder, of de lijsttrekker van de Partij voor Mens en Spirit bij Man bijt Hond, of het feit dat de meeste lokale partijen wel ergens een familielid op de lijst hebben, het heeft allemaal wat aandoenlijks. Het zijn net mensen.

En toch kan de landelijke politiek baat hebben bij wat provinciaals amateurisme. Neem nu Geert Wilders. Slecht kapsel, en een accent dat aan reclames op L1 doet denken. Hij heeft een argumentatie waar ik als columnist niet mee weg zou komen, maar vervolgens wint hij het EénVandaag lijsttrekkersdebat simpelweg door de woorden Marokkaan en criminaliteit zo vaak mogelijk in één zin te noemen. Als Alexander Pechtold weer eens roept dat Wilders een gevaar is voor de samenleving, denk ik iedere keer weer: doe nou niet. Wat verwacht Pechtold? Dat Wilders toegeeft dat hij inderdaad slecht is voor de samenleving? In plaats daarvan noemt deze weer een zin met twee keer Marokkaan en criminaliteit en scoort weer punten. Wat Pechtold misschien beter kan doen, is eens niet die gehaaide debaterstechniek toepassen, maar met een schuin oog naar Wouter Bos kijken en de zaak Wilders afdoen met de gemompelde woorden ‘Tis wa’. Niet politiek correct, maar zo kunnen we tenminste verdergaan over belangrijkere onderwerp, zoals onderwijs of de economie.

Bram van Gessel is
promovendus bij Technische Natuurkunde