Heilige huisjes

“Jij gelooft in god, dus jij gaat naar de hemel. En ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood nooit meer tegen.” Deze zin uit een bekend Nederlands liedje bood me altijd een duidelijk vooruitzicht. In het hiernamaals scheidt mijn weg zich van die van de gelovigen. Deze gedachte blijkt dezer dagen echter verschrikkelijk achterhaald. In mijn reis naar het vagevuur neem ik tegenwoordig ook een kleine kolonie aan pedofiele priesters mee.

In elke groepering zitten rotte appels, of dit nou een geloof, bevolkingsgroep of de fanclub van een voetbalteam is. De acties van een paar raddraaiers zeggen weinig over de gehele groep. Hoe deze probleemgevallen worden aangepakt door de groep zelf, zegt des te meer. Pedofilie toeschrijven aan homofiele neigingen. Wat krachttermen uit de oorlog erbij halen. Of de kwestie simpelweg doodzwijgen tijdens de paaszegening. Allemaal duidelijk de verkeerde aanpak. “Wir haben es nicht gewusst” is geen reden om geen “sorry” te hoeven zeggen.

Na decennia van doofpotten en het afkopen van slachtoffers, is de tijdbom dan toch afgegaan en ligt de vuile was op straat. Hoe te zorgen dat het laatste restje geloofwaardigheid de kerk niet verlaat? “Crisismanagement begint bij communicatie”, las ik laatst. Laat dat net zijn waar het tot op heden aan heeft ontbroken. Mijn advies aan de heren in het Vaticaan: doorbreek de ijzige stilte en beken je schuld. Een paus die namens de hele kerk door het stof gaat, kan een begin maken met vergiffenis te vragen voor de begane zonden. Want een kerk die regeert vanuit een ivoren kerktoren en wars is van kritiek is echt achterhaald. Hoog tijd dat de kerk zelf dit heilige huisje neerhaalt.

Pieter Mooren is student Technische Bedrijfskunde