Met genoegen heb ik op 12 mei het debat met de rector gevolgd, waarbij de studentengemeenschap een duidelijke tegenreactie gaf op zijn kritiek. Maar met het behandelen van acht stellingen in krap anderhalf uur tijd is de kern enigszins omzeild. De voorstellen die daarin aan bod kwamen, zijn symptoombehandeling en vormen geen oplossing voor het probleem.

Het probleem is duidelijk: het aantal studenten dat aan de technische universiteiten binnen vier jaar de bachelor haalt, ligt rond de dertig procent. Bij andere universiteiten is dat zestig procent. Ondanks dit opmerkelijke verschil heeft de TU/e met het ministerie van OCW afgesproken om dit rendement naar zeventig procent te krijgen in 2014. Maar had je niet eerst moeten uitzoeken waarom de TU’s dusdanig onderpresteren, voordat je dergelijke afspraken maakt?

Bouwkundestudente Lisanne Havinga deed tijdens het debat al een eerste stap in die richting, door een verdeling te maken in drie groepen studenten. De nominale en excellente studenten, de studenten met vertraging door bestuurswerk en extracurriculaire activiteiten en de ‘probleemgroep’; studenten die zonder aantoonbare reden ver achter lopen en lage cijfers halen.
Maar er blijven vragen open. Hoe groot zijn deze groepen en bestaan er duidelijke grenzen tussen? Wat drijft of weerhoudt een student uit de probleemgroep in zijn studie, en zijn daar nog verschillen in? Er moet verder worden gesegmenteerd. Naar studieprestaties, capaciteiten, motivatie en tijdsbesteding. Dan zal ook studeerbaarheid voor deze groepen onvermijdelijk terugkomen.

Het debat is nog maar het begin. Om de rendementen op een duurzame manier te verhogen, zonder gevolgen voor de totale in- en uitstroom, moeten de oorzaken eerst goed duidelijk zijn. En wat betreft studievertraging door bestuurswerk; moet je die tijd in de berekening van het rendement wel meenemen?

Jesper van Berkel is student Scheikundige Technologie