Ode aan het studentenleven

Mijn leven is ten einde. Mijn laatste uren zijn geteld. Na 27 jaar leuke dingen doen zal ik de rest van mijn levensdagen in grote afhankelijkheid moeten doorbrengen. Ik ben namelijk getrouwd.

Tenminste dat is het beeld dat wordt gewekt door een foto die daags na onze huwelijksreis bij de post zat. De foto was van een groep uitgelaten studenten, met op de achterkant een saaie statige huwelijksfoto met de tekst: ‘have fun nu het nog kan’. Het bleek een reclamefolder voor een studenten wintersportreis, maar het beeld is duidelijk. Studentenleven en huwelijk gaan niet samen.

Voor mij dus geen doordeweekse nachten meer wanneer ik, als ik de kroeg afsluit, de krantenjongens tegenkom. Geen kampeerweekenden meer in Someren-Heide, of zeilweekendjes in Heeg. Geen tot vervelens toe gerekte ledenvergaderingen. Geen verkeersborden jatten. Geen buitenlandse studentes meer in huis tijdens de Europese Week waardoor ik een week college mis. Überhaupt, college is iets uit het verleden.
Ik zal mij moeten schikken in mijn aankomende rol als hoeksteen van de samenleving. Ik zal op verjaardagsfeestjes over hypotheekrenteaftrek praten, waarbij er dan één niet drinkt, want we zijn met de auto. Ik zal me netjes bekommeren over of de gordijnen wel bij het tafelkleed passen. En voor de hele week in een keer boodschappen doen. Misschien zal ik zelfs ooit (maar voorlopig nog niet) CDA gaan stemmen.

Is dat dan zo erg? In plaats van met de fiets naar een kampeerboerderij ga ik nu met het vliegtuig naar een hotel. En met die flauwe studentenhumor ben ik blij dat ik na de repetitie van het studentenorkest gewoon naar huis kan naar mijn vrouw en dochter. Het getrouwde leven is zo slecht nog niet. En ik mag dan geen student meer zijn, de donderdagmiddagborrel is ook voor promovendi. En zolang ik de rector af en toe Hansje noem, mag ik nog op de studentenpagina.

Bram van Gessel is promovendus bij Technische Natuurkunde