Het duivenexperiment is de openingsscène over het leven van de 117-jarige Nemo. Hij wordt aan het eind van zijn leven, in 2092, geïnterviewd als laatste sterveling. Alle anderen hebben het eeuwige leven omdat hun cellen zich eindeloos reproduceren. De jonge journalist kan geen touw vastknopen aan het verhaal van de hoogbejaarde man, die hem tegenstrijdige verhalen vertelt: trouwde hij nou met Anna, met Elise of met Jean? Kreeg hij drie kinderen, twee, geen?
Vaststaat dat Nemo al jong een beslissende keuze moet maken: zijn ouders gaan scheiden. “Wil je met mij mee, of blijf je bij je vader?”, vraagt zijn moeder terwijl ze op de trein stapt. Nemo rent over het perron om bij zijn moeder in de trein te springen. Maar misschien rent hij te traag en blijft hij bij zijn vader.
Iedereen maakt dagelijks (on)bewuste keuzes, die allemaal consequenties voor iemands leven hebben. Zoals een Chinese wijsheid luidt: ‘Eén sneeuwvlok kan een bamboeblad laten buigen.’ Wat zou er zijn gebeurd als Nemo andere keuzes had gemaakt? In ‘Mr. Nobody’ vertelt Nemo welke levens hij ook had kunnen leiden.
De 53-jarige Van Dormael werkte veertien jaar aan deze film, wat zijn totaal op drie brengt in twintig jaar tijd. Het innemende ‘Toto le héros’ was zijn eerste, en in Cannes meteen goed voor de Gouden Camera voor het beste speelfilmdebuut. Vijf jaar later volgde ‘Le huitième jour’, wederom in Cannes bekroond, nu met de gedeelde prijs voor de beste acteur.
Fans en filmcritici hebben lang naar ‘Mr. Nobody’ uitgekeken, de reacties zijn divers. Volgens sommigen nam Van Dormael teveel hooi op zijn vork, wat tot een rommelig geheel leidt. Anderen roemen juist de combinatie van drama, filosofie, lovestory en SF. Iedereen is onder de indruk van de fantastische vormgeving, de acteerprestaties, de prachtige soundtrack maar nog het meest hoe Van Dormael de liefde tussen twee pubers verbeeldt. (GV)
De Zwarte Doos, donderdag
21 oktober (met inleiding)
26, 27 oktober, 20.00 uur.
|