In geuren en kleuren verhaalt Leo Verhoef over zijn carrière, die in de jaren zeventig begon bij de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders en die eigenlijk nog niet is geëindigd. Pretlichtjes verschijnen in zijn ogen als hij gebeurtenissen oplepelt uit het verleden. Zo herinnert hij zich nog precies het moment dat hij een ‘geeltje’ kreeg van zijn baas bij de Rijksdienst. Op deze kattebel stond de vraag wat ze moesten doen tegen het gebrek aan werkgelegenheid op de bestaande polders. Verhoef pakte het op en werkte mee aan een plan om een gebouw te creëren voor meerdere bedrijven. Hij ziet de oprichting van dit bedrijfsverzamelgebouw -in de jaren tachtig nog een geheel nieuw concept- als het begin van zijn specialisatie in ondernemerschap. Zijn achtergrond, een studie geografie, heeft ogenschijnlijk weinig te maken met zijn latere werk. “Ik wilde liever economie studeren, maar dat kon niet in Utrecht. Ik had daar net een woning met mijn vrouw en ons zoontje en wilde niet te ver weg gaan.” Verhoef koos binnen die studie wel bewust voor de richting ‘urbane economie’.

De hoogleraar ondernemerschap heeft tot op de dag van vandaag nooit een sollicitatiebrief geschreven. Per toeval of via zijn contacten kwam hij steeds aan een baan. Een hoogleraar was zijn kruiwagen voor een betrekking bij de Rijksdienst. Via contacten in Tilburg kon hij promoveren op het onderwerp waarmee hij al in zijn werk bezig was: de zogeheten groeipooltheorie waarbij gekeken wordt hoe beginnende bedrijven een aantrekkende werking hebben.

Op de dag van zijn promotie werd bekend dat het omvangrijke project voor de Markerwaard niet zou doorgaan. De volgende baan diende zich echter al diezelfde avond aan, toen hij een aanbod van een bekende kreeg bij de NMB-bank - de latere ING. Verhoef mocht daar aan de slag met het beleid voor startende ondernemers. De bank ondersteunde een leerstoel bij de TU/e en zo kwam het dat Verhoef in 1994 twee dagen per week naar de universiteit ging. Toen hem vier jaar later gevraagd werd hier fulltime te komen werken, hoefde hij niet lang na te denken. Nog altijd vindt hij het heerlijk om les te geven. “De omgang met jongeren vind ik fantastisch. Ik word er rijk van als ik met studenten praat. Ze zijn kritisch en denken mee - om in een motto van de NMB-bank te blijven.”

In zijn baan kon hij altijd redelijk autonoom werken, als het ware als een eigen baas binnen een organisatie. De hoogleraar ondernemerschap heeft nooit aspiraties gehad om zelf een onderneming te beginnen, maar mensen die dat wel doen, kunnen rekenen op zijn bewondering. “Het is een bepaald type, dat bereid is om risico’s te nemen. Ze zijn vaak inventief, soms op het randje van het criminele af. Die trekjes fascineren me.”

De laatste jaren houdt hij zich veel bezig met kennisvalorisatie. “De universiteit en het bedrijfsleven zijn eigenlijk twee verschillende culturen, die je op elkaar moet afstemmen. Ik vind het belangrijk om nieuwe ideeën te stimuleren en niet alleen een top-down benadering te hebben. We gaan nu nog te vaak uit van de kennis en kunde die we in huis hebben en te weinig van de behoeften, wensen en eisen van onze doelgroepen - met name die van het lokale MKB.”

De komende maanden is hij nog wel even zoet met het afronden van een aantal zaken aan de universiteit. Nieuwe uitdagingen gloren echter aan de horizon. Hij gaat zijn tanden zetten in een baan aan de Hogeschool Zuyd in Sittard. Aanvankelijk voor één dag in de week, maar uitbreiding is niet uitgesloten. Er blijft tijd genoeg over om aandacht te besteden aan zijn hobby’s reizen en fotografie. Verhoef wil alle landen van Europa gezien hebben (“ik heb er nog tien te gaan”) en pakt zeker nog zijn koffers voor een reis naar Nieuw-Zeeland en Australië. Dit alles met zijn vrouw als trouwe reisgenote. Hij heeft er zin in, maar de TU/e na zeventien jaar verlaten blijft vreemd. “Ik neem met gemengde gevoelens afscheid.”