Ricardo Ploemen, student Bouwkunde, liep stage bij een architectenbureau in Tokio. Hij was op 11 maart aan het werk, toen de aardbeving begon. Hij is halsoverkop gevlucht en is inmiddels veilig in Nederland aangekomen. Een impressie van zijn relaas.

Ik was rustig aan het werk, toen mijn collega’s mij verschrikt aankeken en zeiden te gaan zitten. Op dat moment voelde ik een lichte beving, zoals ik er meerdere gevoeld heb tijdens mijn verblijf. Ik dacht dat het zo weer voorbij zou zijn, maar dat was helaas niet het geval. Het geschud werd snel erger en aan ieders gezicht was af te lezen dat dit geen normale situatie was.

De onwetendheid van de Japanse werknemers viel mij op. Ze wisten niet wat we moesten doen, naar buiten gaan of binnen blijven? Uiteindelijk hebben we besloten onder de tafels te schuilen. Het geschud bleef maar erger worden en met name de snelheid en het geluid van de schokken zorgden voor een angstig gevoel, een gevoel dat we er wellicht niet zonder kleerscheuren vanaf zouden komen. Gelukkig bleken de gebouwen bestand te zijn tegen dergelijk geweld. Na de beving ben ik meteen naar het balkon gegaan en zag duizenden mensen op straat verschrikt om zich heen kijken.

Korte tijd later was er nog een hevige beving. Ditmaal heb ik niet lang nagedacht en ben het gebouw uitgevlucht richting de straat. Vol bewondering heb ik gekeken naar het geschud van de veertig meter hoge gebouwen die allen bestand bleken te zijn tegen dit natuurgeweld. Aan de bovenkant bewogen ze zeker een meter heen en weer!

De dag erna was er enige spanning voelbaar op het werk. Op dat moment had ik het woord ‘vertrekken’ nog niet in mijn gedachten gehad. Toen ik mij maandag probeerde te focussen op de ontwerpopgave, werd de sfeer om mij heen met de minuut grimmiger.

‘s Avonds heb ik besloten het zekere voor het onzekere te nemen en ben ik direct vanuit het werk met twee Portugese huisgenoten richting Osaka gereisd, zeshonderd kilometer ten zuiden van Fukushima.

Door het plotselinge vertrek heb ik veel nieuwe vrienden, collega’s, mijn stageopdracht en al mijn bezittingen achter moeten laten.” (JvG)

Zie http://bit.ly/gMH2j6 voor het complete verhaal