Job Vissers groeide op in Erp, een dorpje onder de rook van Veghel. Hij woont nog altijd in de verbouwde boerderij waar hij in 1984 werd geboren. Op zijn achtste won hij een dikkebanden-race in het dorp, een wedstrijd hardfietsen op een reguliere tweewieler. Hij wilde wielrennen. Al gauw reed de jonge Vissers elk weekend wedstrijden en stond hij bij Nederlandse kampioenschappen op het podium. Zijn specialiteit is een sterke eindsprint en zijn inzicht in de koers.

Het vlakke land van Oost-Brabant was ooit een kraamkamer van wielertalent. Nu maken wereldkampioene Marianne Vos en supertalent Lars Boom er hun rondjes. "Goeie grond." Maar de jeugd rijdt nauwelijks nog, stelt Vissers vast. "Die houden zich bezig met andere dingen, zoals computerspelletjes. De hardheid van het fietsen spreekt ze niet aan, denk ik."

Als 18-jarige trainde Vissers minimaal tien uur per week. Geleidelijk werd dat meer. In 2006 kreeg het talent de kans bij een profteam. Maar dat bleek lastig, want Vissers deed er inmiddels een studie Scheikundige Technologie bij. En niet alleen erbij: hij wilde presteren. Het was juist deze combinatie die hij ambieerde: studeren én fietsen, en beide zo goed mogelijk. Hij ging voor zichzelf trainen, met schema's waar professionals ook mee rijden. Het ging goed. Hij trainde tussen de vijftien en dertig uur per week, zijn conditie was geweldig. Wedstrijden reed hij met de 'elite zonder contract'. Het doel voor 2008 was het Nederlands Kampioenschap. Voorafgaand aan die belangrijke wedstrijd won hij de Omloop der Kempen. Hij trainde nog een maand als een bezetene. "Ik kan me herinneren dat ik naar een avondwedstrijd in Hilvarenbeek ben gefietst. Ik reed er met een omweg van 100 kilometer naartoe. Daar deed ik de koers van 80 kilometer. De volgende ochtend trainde ik 150 kilometer achter de brommer die ik met gemiddeld bijna 55 kilometer per uur afraffelde."

Het beulswerk wierp vruchten af: Vissers werd Nederlands kampioen. Lars Boom werd 1, Koos Moerenhout 2, Steven de Jong 3 en Job Vissers werd nummer 9, en eerste van de elite zonder contract.

Toen ging het balletje rollen. "Skil-Shimano vroeg me direct voor een stage in de ploeg. Ik wilde het graag, maar mijn studie mocht er niet onder lijden." Hij ging "als een dolle" afstuderen. Het werd een researchstage aan de TU/e, zodat hij dit beter kon combineren met wielrennen. Hij is zijn begeleidend hoogleraar Jaap Schouten, nu decaan van de faculteit altijd nog dankbaar voor de steun die hij kreeg.

In het voorjaar van 2010 kon Vissers zich volledig richten op het wielrennen in dienst van Skil-Shimano. "Het was mooi, maar zwaar. Je rijdt met de besten van de wereld. Lance Armstrong en Fabian Cancellara kende je alleen van tv en nu fiets je ernaast." Daar reed hij, tussen de profs, mensen die fulltime op de fiets zitten. Hij was ook prof, maar hij had intussen een academische studie cum laude afgerond. "Ik vond het normaal, maar terugkijkend weet ik dat het toch wel heel bijzonder is. In het peloton was verder niemand die er nog een studie naast deed."

De mooiste koers die hij in die periode reed is de Ronde van Vlaanderen. Bijnaam: Vlaanderens Mooiste. Ze hadden hem ook Vlaanderens langste kunnen noemen, want met 260 kilometer is het één van de langste eendagswedstrijden.

Vlaanderen is een land van wielergekken. De hele winter wachten ze op de eerste koersen die het begin van lente markeren. Eind februari gaat het van start met de Omloop Het Volk. Daarna volgt nog een aantal wedstrijden op een paar vierkante kilometer in Vlaanderen. Vissers reed ze allemaal. "Het parcours staat er telkens vol met volk", vertelt hij. De lucht is bezwangerd van frituurvet en verschraald pils. Mensen zijn uitzinnig van enthousiasme.

Begin april staat het hoogtepunt van de voorjaarsklassiekers op het programma: De Ronde van Vlaanderen. Hier wordt de nieuwe koning van België gekroond. Vissers reed er, tussen de grote coureurs van deze tijd. De straten zijn afgeladen met publiek. "Ik heb de hele koers met kippenvel rondgereden. Onbeschrijfelijk. Mijn kopmannen zette ik zo fris mogelijk af in de finale. Mijn uitslag is dan niet van belang. Ik ben dertig kilometer voor het einde afgestapt. 260 kilometer is een eind."

Hij reed het hele voorjaar van 2010 in dienst van de ploeg. Zijn uitslagen waren ondergeschikt aan de prestaties van de kopmannen van de ploeg, zoals de sprinter Kenny van Hummel, beroemd geworden dankzij het dag na dag als laatste binnenkomen in de Tour de France van 2009. In de Ronde van Overijssel reed Van Hummel met een andere renner weg uit het peloton. Vissers sloot met twee anderen aan. Van Hummel zei: "Job, jij moet het doen, ik ben vandaag niet goed." Hiermee betaalde de sprinter Vissers terug voor het werk dat hij al maanden voor hem deed. "Ik héb het gedaan en won de ronde."

In de zomer kreeg Vissers problemen met zijn lichaam. Hij was snel vermoeid, maar kon met rust niet herstellen. Het voelde niet goed. Daar kwamen zenuwpijnen bij, alsof er met naalden in zijn lichaam werd geprikt. Twee maanden van onderzoeken volgden, een angstige periode. Het was testen en afstrepen: MS, tumoren, ziekte van Lyme - het was het allemaal niet. De artsen weten het nog altijd niet zeker. Een structureel te grote hoeveelheid vitamine B6 in zijn bloed is vermoedelijk de reden van de klachten.

Het ging geleidelijk beter. In november kon hij weer hard trainen. In december was het helemaal over, maar het seizoen was voorbij. Hij kon zich niet meer bewijzen voor zijn ploeg. Enkele maanden later besloot Skil-Shimano om niet verder te gaan met Vissers. Einde profcarrière, zo lijkt het. "Dat is de wereld van de topsport. Het is hard: alleen de prestatie telt, de mens die het moet doen is daaraan ondergeschikt. Gaat het goed dan zit je op een rijdende trein. Komt er een kink in de kabel, dan sta je met een harde klap stil, en met lege handen."

Hij kon nog bij een andere ploeg aan de slag, maar dat was een stap terug. Hij nam tijdelijk afscheid van het wielrennen. "Ik ga me eerst oriënteren op het vinden van een baan en wellicht stel ik me in de toekomst nog een doel in het wielrennen." Hij rijdt nu geen wedstrijden, want als hij meedoet, wil hij meedoen om de knikkers. "Ik wil de overwinning kunnen ruiken, anders hoeft het niet."

Op dit moment oriënteert hij zich dus op de arbeidsmarkt, maar vooral op wat hij het liefst wil doen. Gewone studenten denken hierover na tijdens hun studie, Vissers zat met zijn hoofd bij de koers. En hij pakt het uiterst serieus op, zoals hij alles met toewijding doet. "Een gedreven manneke, hè." Intussen geniet hij van de rust in zijn leven. Hij gaat zelfs voor het eerst met vakantie naar Italië, zonder het doel om te fietsen. Hij zal er wel fietsen, maar nu voor de lol. Ontspannen en voor de lol - een totaal nieuwe ervaring voor de ambitieuze alumnus.