Stil

Het eerste signaal is de afwezigheid van de koffiedame. Half drie ’s middags, geen koffiedame, geen koffie. De kantine, sorry, het lunchcafé, in Vertigo is in stilte gehuld. Dan pas begint op te vallen dat het in het hele gebouw ongewoon stil is. Als ik, zonder koffie, met de lift vloer drie en vier passeer, zie ik dat lange rijen zwoegende studenten de normaal zo chaotische en lawaaierige projectruimtes hebben overgenomen. Eindelijk dringt het tot me door. Het is tentamenweek.

Mijn laatste tentamen is afgelopen januari min of meer ongemerkt voorbij gegaan. Na ook het laatste essay dit semester te hebben ingeleverd, rest nu alleen nog het afstuderen. Eigenlijk realiseer ik het me nu pas: nooit meer tentamens. Niet meer dat verwoed blokken in een poging zinloze informatie net lang genoeg te onthouden. Het lijkt zo kort geleden dat ik bij dertig graden probeerde om dan maar in de achtertuin in de zon te leren. Dat was met mijn zes jaar oude IBM en mijn bleke roodharigenhuidje niet zo’n heel groot succes.

Het meeste zal ik die lieve oude mensen missen die altijd de briefjes ophaalden en streng toekeken of je niet spiekte.

Voor mij is de volgende fase begonnen. Dat betekent dat ik tot over mijn oren in één of ander afstudeeronderzoek verdwenen ben. Terwijl de universiteit om me heen zo heerlijk hetzelfde blijft, word ik me er steeds meer van bewust dat ik me straks op de arbeidsmarkt zal gaan begeven. Nog een half jaar en ik moet een handjevol potentiële werkgevers ervan zien te overtuigen dat mijn talent mijn gebrek aan ervaring met gemak compenseert. Genieten jullie nog maar even van de tentamens. En anders veel succes met het nakijken ervan. Ik werk nog even door.

Fijne zomer!

Myrthe Buijs is studente Bouwkunde