Canon van blaatverhalen

Een canon is een lijstje, en mensen houden van lijstjes. Dit vertelde Robbert Dijkgraaf bij een interessante lezing over de bètacanon. Het komt mij voor alsof hij zelf niet overtuigd was van het bestaansrecht van zijn canon. Hij begon met een lijstje tegenargumenten, en daar bleef het eigenlijk bij. Waarschijnlijk heeft Dijkgraaf in het vergaderen over de canon wat afleiding gevonden, wat niet verwonderlijk is als je normale taak bestaat uit het doorrekenen van de snaartheorie. Maar hij heeft een punt wat de canon-manie betreft. Na de canon van Nederland is er nu de bètacanon, de canon van Nederlandse film, de religieuze canon van Nederland en ga zo maar door. Ik voeg daar nu de blaatverhalencanon aan toe. Een canon over de sprookjes die de media en de politiek ons op de mouw proberen te spelden. Vandaag de eerste drie vensters, met als thema het milieu.
1. Windmolens. Dit is hier al eens aan bod geweest, maar duizend windmolens om een centrale te vervangen, is en blijft geen alternatief.
2. Het aanplanten van bomen ter compensatie van de uitstoot van auto’s en vliegtuigen. De bomen die worden geplant, nemen wel CO₂ op, maar stoten het net zo hard weer uit als ze doodgaan. Een leuk initiatief om je geweten te sussen, maar tegen de tijd dat die mooie reis naar Thailand in de vergetelheid raakt, is de CO₂ ook weer terug.
3. Spaarlampen. De elektriciteit in ons huis wordt opgewekt met een rendement van ongeveer veertig procent. De gemiddelde cv-ketel heeft een rendement van ongeveer negentig procent. De restwarmte die geleverd wordt door een gloeilamp, en alle andere apparaten die onnodig aanstaan, is dus maar voor vijftig procent onnodig weggegooide energie. Onzin is het dus niet om spaarlampen aan te schaffen, maar we worden hier toch voor vijftig procent gepiepeld.
Volgende keer meer.

Bram van Gessel is student Technische Natuurkunde