Eerst maar eens dat laatste. Op het cv van Hannie Keulemans prijkt een opvallend papiertje: het slijtersvakdiploma. Niet dat ze ooit de ambitie heeft gehad om een slijterij te beginnen. “Het is puur voor de wijnkennis”, vertelt ze. Al sinds medio jaren zeventig is ze fervent wijnliefhebber - en niet alleen theoretisch. Tienduizenden kilometers aan wijnreizen heeft ze inmiddels op de teller staan, samen met haar man Mario. Zo bezochten ze bijvoorbeeld de grote wijnproducenten van Australië. Maar de meeste aandacht kreeg het moederland van de wijn. De Loire, de Champagne, de Bourgogne, de Beaujolais, de Rhône, de Bordeaux; alle wijngebieden van Frankrijk, van noord naar zuid, hebben ze de afgelopen dertig jaar doorkruist. Met op de terugweg altijd een voorraad volle groene flessen bij zich. “Zoveel als de auto kan dragen, naast de bagage”, vertelt de vrouw die in het dagelijks leven ambtelijk secretaris is van de Dienstraad van de TU/e.
Ambtelijk secretaris, dat klinkt een heel stuk minder bourgondisch dan de wijnhobby. Toch is haar werk zeker niet zo ambtelijk als de functietitel doet vermoeden. Hannie: “Het werk van de Dienstraad heeft uiteindelijk altijd met mensen te maken.” Mede dat maakt het voor haar leuk om al een kleine twintig jaar de ambtelijke steun voor dit orgaan te leveren. Zij zorgt onder meer voor de planning, de notulen en de correspondentie. De gekozen leden van de raad zorgen voor de inhoud, benadrukt ze. Maar ze kan niet ontkennen dat ze achter de schermen mogelijk toch wel wat invloed heeft op de inhoud, door haar twee decennia aan ervaring. Wat reorganisaties betreft bijvoorbeeld. “Reorganisaties blijven komen. En zijn in grote lijnen elke keer hetzelfde.”
Ook haar werk voor de Bestuurs Commissie Voorzieningen Gehandicapten (BCVG) is mensenwerk. Het doel van de commissie: alle voorzieningen op de campus toegankelijk maken voor mensen met een lichamelijke handicap - zonder dat ze daar hulp bij nodig hebben. Het hoogste goed is een blauw logo van een mannetje in een rolstoel: het ITS-vignet. Gebouwen die dit logo dragen, voldoen aan de eisen. Op de TU/e-campus prijkt het blauwe plaatje op vrijwel elk gebouw. Dat zou zonder de BCVG zeker niet het geval zijn, denkt Hannie. “Als de commissie er niet altijd aan had getrokken, dan was het nooit zo geweest.” Een voorbeeld: Vertigo, het gerenoveerde gebouw van de faculteit Bouwkunde. Nota bene dit gebouw was niet toegankelijk gemaakt voor gehandicapten. Na veel getouwtrek en aanpassingen kreeg het groene gebouw in 2006, als laatste TU/e-gebouw, het blauwe keurmerk, vertelt de secretaris van de commissie. Daarmee lijkt de klus grotendeels geklaard voor de commissie. Maar aan de horizon dient de volgende grote kluif zich alweer aan: het masterplan Campus 2020, waarin een groot deel van de TU/e-gebouwen op de schop gaat.
Vijftien jaren kijkt Hannie Keulemans al mee met de commissie. Niet alleen op papier: ook zelf trekt ze met checklijsten gebouwen in om ze te beoordelen op hun ‘gehandicapten-vriendelijkheid’. Je gaat daardoor wel anders naar je omgeving kijken, is haar ervaring. “Je gaat je niet alleen overal afvragen: ‘hoe kom ik hieruit in noodgevallen?’, maar ook ‘hoe komt een gehandicapte hieruit?’” Nederland heeft zijn zaakjes wat dat betreft prima geregeld, vindt ze. “Maar in Frankrijk is het bijvoorbeeld vaak veel minder goed geregeld.”
Dat weet ze uit de praktijk. Sinds 2004 hebben de Keulemansen een vaste uitvalsbasis voor hun wijntochten. In de Franse Vaucluse, tussen de Rhône en de Provence, dichtbij de Mont Ventoux, hebben ze een huis laten bouwen. “Het is een ontzettend mooi gebied. We hebben de locatie gekozen vanwege het klimaat en de ruimte. En het is ook dicht bij de kust.”
Nu is het nog hun tweede huis, maar over niet al te lange tijd wordt het de enige woning. En gaan ze bourgondisch leven in Frankrijk./.