directeur is van, het niet helemaal fraudevrije, Bouwend Nederland en wiens functioneren in de bouwwereld ter discussie staat? Wie kunnen wij in het land van de vele VU-bestuurders nog vertrouwen? Dertig procent van het volk denkt dat Balkenende liegt, Donner knoeit met de Kamerverslagen, het hoofd van de belastingdienst geeft douceurtjes aan haar bijbaanbedrijf. Een vertegenwoordigster bij de VN weigert te veel ontvangen huursubsidie terug te geven en afspraken met klokkenluiders worden niet nagekomen. “Samen werken, samen leven“ en “Fatsoen moet je doen!“, maar de overheid doet niet mee.

Ook binnen het bedrijfsleven is het rommelen troef. Er wordt door bekende Nederlanders met voorkennis gehandeld en vreemd geopereerd bij de beursgang van bedrijven. Verzekeraars en banken van naam verkopen woekerpolissen en verzekeringen die door misbruik van ‘kleine lettertjes’ onbetrouwbaar blijken. Bankdirecteuren met hoge salarissen maken wereldwijd honderden miljarden euro’s zoek. Niemand weet waar ze gebleven zijn en niemand zag de problemen aankomen, ook niet bank-directeur Wellink, die het volk voortdurend tot matigheid oproept. Wie voor de miljarden opdraait is duidelijk: u en ik. Op wat kleinere schaal is er geregeld sprake van reparatiebedrijven die niet-verrichte werkzaamheden op de rekening zetten of gebruikte reserve-onderdelen verkopen als nieuwe.

Hoe is het binnen de wetenschappelijke wereld? Is het daar fatsoensmatig allemaal botertje tot de boom? Ik vrees van niet. Dat er met regelmaat wordt aangedrongen op ‘ethische richtlijnen’ wijst op het tegendeel: we weten ook zonder richtlijnen wel wat fatsoenlijk is en wat niet. Er worden geregeld gevallen van plagiaat en andere vormen van fraude gerapporteerd, en niet alleen in het boze buitenland. Ook binnen de Nederlandse universitaire wereld is er regelmatig commotie over hoogleraarbenoemingen, het carrièrebeleid en de beloning van de colleges van bestuur. In eigen huis was de afgeblazen promotie van Marcoen Cabbolet omgeven door slordigheden.

Al met al geen opwekkend beeld van het fatsoengehalte van hen die ‘over ons gesteld’ zijn en hun tegenhangers in het bedrijfsleven. Het is geen wonder dat de gewone man - waartoe ik mijzelf reken - niet onder de indruk is van de politieke, commerciële of wetenschappelijke reclamepraatjes.