Terwijl ik verwoede pogingen doe om mijn boodschap van deze week perfect te verwoorden, zit een honoursprogram-student met zijn neus in de boeken, zit een briljante onderzoeker talloze artikelen door te ploegen en worden er in het Auditorium toespraken gehouden over excellentie. Ik vind het overigens niet erg dat ik de toespraken moet missen, want ik heb al genoeg speeches over excellentie gehoord aan de TU/e. Terug naar mijn boodschap. Hijgend en puffend sleept Jan met de Pet zijn vermoeide lichaam over de rand. Hij staat op en kijkt naar beneden. Hij kan niet lang van het uitzicht genieten. Er is nog iemand de berg aan het beklimmen. Deze man heeft geen pet op en komt met een razend tempo omhoog. Jan is kapot, maar de gedachte dat die man hem zal inhalen, motiveert hem. Weer bereikt hij een plateau. Nu heeft hij helemaal geen tijd om te rusten, want de man komt snel dichterbij. Hij heeft blaren op zijn handen en eigenlijk heeft hij er ook geen zin meer in, maar hij wil niet ingehaald worden. Zo goed en kwaad als hij kan, begint hij aan de derde klim. Halverwege haalt de man hem in. Futloos en teleurgesteld gooit Jan zichzelf op het derde plateau. De man zonder pet, die zich nu al ver boven hem bevindt, klimt zonder op of om te kijken verder. Jan bewondert zijn spierkracht. Hij staat op, kijkt weer naar beneden en is dan toch ook behoorlijk trots op zichzelf. Boven de berg zweeft een helikopter die de klim van de mannen nauwgezet volgt. Vanuit de helikopter wordt iets naar beneden gegooid; Jan met de Pet wordt bekogeld met rotte eieren. Ondertussen heeft de andere man onopgemerkt de top bereikt. De mensen in de helikopter noemen het ‘het belonen van de excellente man’. Jan en de andere man zijn het erover eens dat dit meer ‘het afstraffen van Jan met Pet’ is.

Monique Hendriks is studente Technische Informatica