23 oktober 2008 -
Het leven van schaatsster Chris Witty stond tot voor kort in het teken van winnen. De oud-Olympische kampioene op de duizend meter traint tegenwoordig in Eindhoven de selectie van studentenschaatsclub Isis. Een hele overgang. “Ik heb me voorbereid op het zwarte gat dat na topsport valt.”
Strak koppie. Stug rossig haar krult onder een zwarte wollen muts uit.
Lichtblauwe ogen die voortdurend de omgeving aftasten. Alsof ieder moment het startschot kan vallen. De 33-jarige uit Milwaukee Wisconsin oogt afgetraind. Op de ijsbaan van Eindhoven vliegen de vonken er vanaf. Het schaatsseizoen is begonnen. Voor de tweede opeenvolgende keer met Witty in de rol van coach.
Ze is in mei 2007 naar Eindhoven gekomen om samen te wonen met haar partner Frouke Oonk. De Nederlandse schaatssprintster traint de A-groep van Isis en introduceerde Witty bij de studentenclub. “Fit zijn ze allemaal. Ik schaaf vooral aan hun techniek, zodat ze meer vooruitgang boeken.” Volgens Isis trekt haar aanwezigheid extra leden. De selectietijden zijn daarom aangescherpt zodat de topgroep beperkt blijft tot maximaal twintig rijders. Witty kan er om glimlachen. Hoewel ze het aanvankelijk ontkent, blijft het voor haar behelpen. Al die jaren het eigen vizier gericht op winnen. Tien tot twaalf trainingen per week. Beulswerk. En nu plotseling drie avonden per week oefenen met studenten. Getalenteerd weliswaar, maar toch. “Ze offeren zich niet helemaal op, zoals ik destijds deed. Daar heb ik vooral het eerste seizoen aan moeten wennen. Maar het zijn op de eerste plaats natuurlijk studenten. Studie en tentamens gaan voor. Ik moet daar relaxter mee omgaan.”
In 2002 was Witty gouddelver op de Olympische Winterspelen van Salt Lake City. Duizend meter ijs verpulverde ze met een wereldrecord van 1.13,83. Maar de overwinning op haar favoriete afstand overtrof ze enkele dagen later. Ze kwam naar buiten met een triest relaas over haar jeugd. Jarenlang misbruikt door haar buurman, zonder dat de familie het wist. Het leidde later tot een breuk met haar ouders. Dat trauma heeft ze intussen verwerkt, zo vertelde ze in eerdere interviews. Ze kijkt nu vooruit. “Ik zie deze periode als een ‘change of life’. Niet elke dag hoeven te presteren, lekker ontspannen bezig zijn. Ik geniet ervan. Ik heb ooit bedrijfskunde gestudeerd, maar van een kantoorbaan zou ik gek worden. Daarom volg ik nu, met financiële steun van het US Olympic Committee, een bachelorstudie sportwetenschappen. De boeken worden vanuit de States overgevlogen en de rest van de studie volg ik via internet. Ik wil actief blijven in de sportwereld. Of het nu schaatsen, zwemmen of volleybal is. Misschien als coach, misschien als wetenschapper die fysiologisch onderzoek doet.”
Met de studie wapent Witty zich tegen een gapend gat. De beruchte afgrond waar topsporters geregeld met tragische gevolgen in tuimelen. Tijdens ‘debriefings’ van het Amerikaanse Olympische comité werd Witty gewaarschuwd. “Op die sessies waren voormalige kampioenen uitgenodigd als gastsprekers. Stonden mensen als Bonnie Blair na hun voordracht te huilen van emotie. Ze zijn nog steeds niet gewend aan het feit dat ze doodgewoon zijn geworden. Dat ze nauwelijks nog worden herkend. Ja, daar heb ik ook aan moeten wennen. Vorig jaar tijdens het WK-sprint in Heerenveen zat ik tussen het publiek. Te kijken naar de wereld waarin ik zo lang heb geleefd. Heel af en toe zwaaide een schaatser naar me op de tribune, maar dan moest ik eerst heel hard om aandacht schreeuwen.”
Bitter is ze daar allerminst over. Witty weet haar tomeloze drang om te winnen tegenwoordig te beteugelen. Ze wil nog wel eens snel over het ijs vliegen, maar haar rondjes klokt ze niet meer. Na al het blessureleed dat een einde maakte aan haar sportieve loopbaan, is er nu berusting. Hoewel. Haar debuut in het marathoncircuit dit seizoen imponeert. Na drie wedstrijden rijdt ze al in de groene trui. Het puntentricot voor de tussensprint. “Amerikanen sporten om te winnen. Nederlanders vinden het vaak belangrijker dat ze hun best doen en fit blijven. Het is een verschil in sportmentaliteit”, meent Witty. Een Amerikaanse in Nederland, dat moet dus botsen? Lachend: “Ik heb geleerd op gracieuze wijze te verliezen.”/.
Interview/Chris Wittydoor Frits van Otterdijk Foto/Fotograaf
Cursor als PDF
