Het woord poëzie associeerde Van Litsenburg aanvankelijk met moeilijke woorden, ingewikkelde zinsconstructies en diepzinnige betekenissen. Tijdens het optreden van Rick de Leeuw en pianist Jan Houtekiet in grand café Meneer Frits, kwam Van Litsenburg erachter dat het ook anders kan. “Het was niet bij me opgekomen dat het niet hoogdravend hoeft te zijn. Dat je gedichten niet honderd keer hoeft te herlezen totdat je ze begrijpt. Wat deze man zei, was direct en toch poëtisch. Ik ben na die voorstelling thuis gaan kijken wat ik aan gedachten had verzameld en kwam erachter dat er eigenlijk al hele gedichten tussen zaten. Vanaf dat moment bleef het maar komen en het gaat nog altijd door. Gelukkig, ik was even bang dat het maar een kortstondige vlaag van creativiteit was. Soms zijn het woorden, soms een gevoel, soms een heel gedicht. De spontane ingevingen waar ik later niet veel meer aan hoef te verbouwen, zijn meestal de beste. Geforceerd op zoek gaan naar woorden is te bedacht.”

Een tijd lang hield ze de gedichten voor zichzelf, totdat ze een goede vriendin en fotografe haar werk liet lezen. Die was meteen enthousiast en vond dat ze er iets mee moest gaan doen. “Het leek me doodeng dat anderen mijn gedachten zouden lezen. Want zo voelde het in feite. Toch heb ik me laten overtuigen dat het goed genoeg was om ermee naar buiten te treden. Mijn vriendin Jeanny heeft me geholpen om de teksten verder te perfectioneren en heeft me vooral over mijn onzekerheid heen geholpen.”

“In eerste instantie heb ik foto’s, schilderijen en pentekeningen van anderen bekeken en die mensen gevraagd of ik dat materiaal mocht gebruiken. Ik kwam er echter al snel achter dat mijn teksten en de beelden elkaar niet versterkten. Ik ben daarom zelf sfeerbeelden gaan maken en dat werkte wel. Het zijn immers mijn gedachten.”

Uiteindelijk besloot ze in eigen beheer veertien gedichten op kaartjes te laten drukken. Daar voegde ze vijf foto’s aan toe. Die gingen in honderd zandkleurige doosjes en werden hoogstpersoonlijk door Alice dicht-gestrikt. “Ik wilde ze eigenlijk laten bundelen in een boekje, maar boeken verdwijnen na het lezen vaak meteen in de boekenkast. Deze vorm is niet alleen aantrekkelijker, maar het nodigt ook uit tot meer creativiteit. Zo kunnen de gedichten en foto’s afzonderlijk als ansichtkaart worden gebruikt. Bovendien nodigt een doosje uit om te kijken wat erin zit. De dag dat ze van de drukker kwamen, heb ik een feestje gegeven voor de mensen die het dichtst bij me staan. Het was klaar en dat wilde ik vieren. Daarna heb ik een mailing gestuurd naar mijn andere kennissen en vrienden en naar de groep waar ik werk. Dat vond ik best spannend. De reacties waren uiteenlopend, maar meestal positief. Sommigen waren geroerd en een enkeling zei er niets van te snappen. Mensen hebben de moeite genomen om er voor te gaan zitten om zich een mening te vormen en dat waardeer ik heel erg. Het valt me niet tegen, want poëzie is nu niet bepaald een toegankelijk medium.”

Amper drie weken na het uitkomen van haar werk heeft Alice alweer grootste plannen voor een volgend project. “Mijn vriendin Jeanny en ik denken erover een expositie op te zetten met beeld, taal en video. Momenteel ben ik me aan het verdiepen in fotografie en ondertussen blijven de nieuwe gedichten komen. Ik merk dat ik minder onzeker ben nu ik mijn werk heb uitgebracht. Het maakt me niet zoveel uit wat anderen ervan vinden. Ik vind het zelf mooi en dat is toch het belangrijkste. Of Rick de Leeuw ze heeft gelezen? Nee, maar misschien moet ik hem toch een doosje opsturen. Hij heeft het tenslotte allemaal in gang gezet.”/.

De set is te koop voor 12,50 euro (ex. verzendkosten) en is te bestellen via alicevanlitsenburg@gmail.com.