Rookverbod

Doodmoe word ik van de aanhoudende discussie over het rookverbod. Kranten, journaals en het internet staan er bol van en zelfs aan de koffietafel ontkom je er niet meer aan. Al jaren worden we overspoeld door betuttelende nieuwe regeltjes en wetten, maar híér over moeten we discussiëren? Rekeningrijden, verpakkingstax, harde knip en bezuinigingen? Prima! Maar we worden een beetje in ons persoonlijk genot beperkt en meteen breekt er een storm van verontwaardiging los...

Tegenstanders zien het als betutteling van de overheid die daarmee de grenzen van de vrije keuze overschrijdt en bovendien een einde maakt aan de gezelligheid in kroegen. Moet Den Haag aan gezelligheidspolitiek gaan doen? Iedereen moet de vrije keuze hebben om te gaan roken, daar is niks mis mee. Net zo goed als dat iedereen moet kunnen beslissen niet te roken. Maar deze mensen moeten dan, wat mij betreft, ook niet in de rook hoeven te zitten van de 25 procent wél rokende Nederlanders.

De discussie gaat sterk over de vijftienhonderd kleine kroegen waar de klandizie terugloopt, die zouden we moeten ontzien anders gaan ze misschien failliet. Ik vind het heel erg lullig voor die kroegbazen, maar als je een regel maakt moet die voor iedereen gelden en moet je niet aan allerlei uitzonderingen beginnen. Ik mag ook geen honderdzestig kilometer per uur rijden op de snelweg rijden omdat ik een racecursus heb gedaan... En misschien komen de klanten vanzelf weer terug als ze de kroeg gaan missen.

Hij had er van mij niet hoeven komen, maar politiek gezien lijkt het verbod gerechtvaardigd. En het argument van het verdwijnen van de gezelligheid is wat mij betreft net zo sterk als het tegenargument dat dankzij het rookverbod mijn kleren niet meer zo stinken als ik terug kom van het stappen. Maar toch is het wel relaxed!

Roy Warmerdam is student Elektrotechniek