Aan boord van het vliegtuig (afgehuurd door de Franse ruimtevaartorganisatie CNES) bevond zich een opstelling, voornamelijk bestaand uit een buis met vloeistof met daarop een belgenerator. Met een camera werd onder andere geregistreerd hoe de gemaakte bel onder uiteenlopende omstandigheden (bijvoorbeeld bij verschillende stroomsnelheden en temperaturen) losliet van de wand. “Eén van de belangrijkste factoren in het krachtenspel op de bel is de zwaartekracht. Als je die factor tijdelijk kunt uitschakelen, kun je meer zeggen over andere factoren, zoals de oppervlaktespanning”, verduidelijkt de student.

Conclusies kan Van den Broek nog niet trekken uit zijn experiment, dat deel uitmaakt van een onderzoek aan de faculteit Werktuigbouwkunde onder regie van dr. Cees van der Geld. “We hebben nu alleen ruwe data, die moeten we nog gaan analyseren.” In mei voert ook de Europese ruimtevaartorganisatie ESA weer paraboolvluchten uit; er wordt aan gedacht om Van den Broek dan weer mee de lucht in te sturen voor experimenten, “maar dat is nog niet zeker.”

Zijn lijf lijkt in elk geval redelijk bestand tegen de g-krachten die de parabolen veroorzaken; in tegenstelling tot verschillende medepassagiers volbracht Van den Broek de 31 vluchten zonder gebruik van een kotszakje. Qua g’s valt het volgens hem aan boord van de snoekduikende Airbus ook nogal mee: “Een beetje achtbaan brengt tegenwoordig méér g’s met zich mee, maar die loopings zie je aankomen. Aan boord van een vliegtuig is de beleving veel heftiger, vooral doordat je ogen niet kunnen waarnemen wat er gebeurt. Ook word je er verschrikkelijk moe en hongerig van; alsof je net een intense work-out van een uur hebt gedaan.”

Lees meer over Van den Broeks ervaringen in ‘De week van’.