Na een uitputtende zondag, waarop ik 260 mensen aan me voorbij heb zie komen en telkens weer de vraag moest stellen of ze mee gingen naar Amsterdam en of ze naar een filmfestival, dat niet in de smaak viel, gingen, word ik wakker gebeld. “Waar hoort het podium? Noord toch?” “Uhm…” “Toch tegenover de beamer?” “Klopt”. Vaandag mag ik ‘uitslapen’ tot negen uur, daarna snel naar de TU/e.

Dinsdag. “Ja, zet het podium maar daar op het plein bij Stratum, rij die taps maar binnen, samen met die 89 fusten bier.” En nu snel al het licht en geluid naar binnen, om me dan te realiseren dat het zulk slecht weer is, dat het gehele buitenpodium gecancelled en afgebroken moet worden. Suze belt alle artiesten af om het hele programma om te gooien, terwijl Matijs en Mark de leiding nemen over het licht en geluid in het Auditorium. Stratum loopt oké, de Santé loopt super.

Woensdag. Verder opbouwen, alles aan de kant en het Auditorium leeghalen. We hebben nog maar een aantal uurtjes en hét feest van de EWE is er. Ik schiet van hot naar her, terwijl ik het ene gesprek over mijn portofoon voer en het andere met de mensen om mijn heen. Het is een geweldig feest, tevredenheid alom. Voor ik het weet, is het feest over, klagen mensen alweer over hun bonnetjes die ze niet meer kunnen inleveren (we hadden wel borden hangen wanneer de bars sloten, maar die zijn tijdens het feest ‘verdwenen’) en moeten we iedereen weer naar buiten sturen. Mijn dank nog eens aan alle tappers die er waren; behave dat er goed is getapt, hebben zij mij ook het leeuwendeel van klagende mensen uit handen genomen. Afbouwen en voor ik het weet, is het half negen ‘s ochtends. Ik ben nog niet klaar met afbouwen, maar moet weer door naar Den Haag.

Een dag later neem ik met tranen in mijn ogen afscheid van 260 mensen die ik graag beter had willen leren kennen. We spreken af elkaar nog eens te spreken, desnoods via het internet.