Veteranendag

Eindelijk vrij! Zaterdagmiddag, ergens in de zomer van 2008, Roermond. Hoe ik er verzeild raakte, is me nu al niet meer duidelijk. Dat ik er zo snel mogelijk weg wilde, staat me nog wel duidelijk voor de geest. Na de eerste de beste trein ingedoken te zijn die Eindhoven aangaf, word ik aangesproken door de conducteur. “Ze worden wel steeds jonger die veteranen, maar blijf deze keer maar zitten”. Een afwezig “Ja, ja, inderdaad” van mijn kant en ik kan weer door aan mijn boek. Waar heeft hij het over?, vraag ik me nog even af. Dit wordt echter al snel duidelijk.

Vijf minuten later begint de trein vol te stromen met mannen en vrouwen van gemiddeld 80+. De Indië veteranendag is ten einde gekomen en ik zit in de speciale ‘veteranentrein’. Verdere uitleg wordt gegeven door een vrouw die samen met haar man mee is geweest. Haar man had gediend in Nederlands-Indië, bij thuiskomst wachtte er geen respect maar onbegrip. Niet vereerd als helden, maar uitgemaakt voor moordenaars. Met tranen in de ogen luistert haar man mee naar het verhaal van zijn vrouw. Net voor Eindhoven wordt me een gewetensvraag gesteld. Of ik er wel eens over had nagedacht, wat veteranen hebben op-gegeven voor mijn vrijheid? Nooit expliciet, moest ik op dat moment aan mezelf bekennen.

Onlangs zag ik een aankondiging op de tv voorbijkomen: Zaterdag 27 juni, de nationale veteranendag. De 27ste, ook het eind van de tentamen periode. Eindelijk weer twee maanden vrij van colleges en groepswerk. Eindelijk vrij? Mede dankzij veteranen, ‘ingezet in dienst van de vrede’, mijn hele leven al. Deze zaterdag denk ik dan ook aan wat zij voor mij hebben gedaan, immers vrijheid is ons grootste bezit. Een mooi begin van twee maanden vrij!

Pieter Mooren is student Technische Bedrijfskunde