Ik weet het beter

“Ik heb de planning minstens drie keer aan je doorgestuurd, daar moet je van op de hoogte zijn!” Op bevelende toon probeert iemand mij duidelijk te maken dat ik verwacht word vanavond aanwezig te zijn. Met een half oor naar het relaas luisterend begint mijn mening, die eerst nog zwevend was, snel duidelijk te worden. Dat aanwezig zijn, dat gaat hem niet worden! Voor betweterigheid heb ik een zware allergie en dit is een gevalletje waar mijn immuunsysteem niet omheen kan.

Iemand overtuigen, of door blijven drammen om je gelijk te krijgen. Het is een dunne scheidslijn waar iedereen af en toe overheen gaat, ook ik. Pas als je volcontinu zinnen als ‘zie je wel’ en ‘zei ik het niet’ naar je toe geslingerd krijgt, weet je weer waarom betweterigheid zo vervelend is. Het feit dat feedback niet lijkt aan te komen, maakt het extra erg. Tegengas geven mondt onherroepelijk uit in een eindeloos welles-nietes, waarbij de betweter oneindig lang welles blijkt te kunnen zeggen.

Na een kwartier lang standpunten herhalen, beëindig ik de aanwezigheiddiscussie door gewoon te vertrekken. Hij zal vanzelf wel zien dat ik er vanavond niet bij ben. De volgende dag kom ik de persoon in kwestie weer tegen en is de lucht weer opgeklaard. Over mijn afwezigheid wordt met geen woord meer gerept, de ophef van gister bleek overbodig. De discussie winnen was blijkbaar belangrijker dan mijn aanwezigheid.

Een wijze les geleerd en een nieuw voornemen rijker: Ga alleen de discussie aan als beide partijen openstaan voor de mening van de ander. Want in discussie gaan met een betweter? Ik weet wel beter!

Pieter Mooren is student Technische Bedrijfskunde