Op 12 juli 2010 was het zover: ik vloog naar New York om daar zeven maanden stage te lopen bij Smith & Thompson architects. Best wel spannend, want ik kende helemaal niemand hier. De eerste indrukken waren overweldigend, maar inmiddels zit ik hier al ruim twee maanden en begint het dagelijks leven zich te vormen.

Een groot deel van het dagelijks ritme wordt gevormd door mijn stage. Ik werk van 10am tot 7pm. Het bureau is erg klein (slechts de twee partners, een vaste medewerker en ik) en daardoor ben ik betrokken bij alles wat er gebeurt. Van vergaderingen met klanten tot bouwtekeningen maken en helpen bij het maken van een boek, ik krijg het allemaal mee. Het bureau heeft vooral lokale opdrachten in en om New York. Op dit moment werk ik voornamelijk aan een villa voor een stel in The Hamptons. Hier staan alle dure buitenhuizen van de rijke New Yorkers. Erg vervelend als je daar af en toe naar toe moet om maten te nemen.

Uiteraard ben ik niet alleen bezig met werken. New York is echt een stad die nooit slaapt en je kunt hier iedere minuut van iedere dag kiezen uit ontelbaar veel leuke dingen om te doen. Soms is echter niets leuker dan gewoon thuis op de bank hangen en ontsnappen aan de herrie op straat.

Ik woon in een appartement dat zo uit een tv-serie kan komen in de Upper West Side naast Central Park. Chic? Niet echt, de voertaal hier is Spaans en de ‘supermarkt’ op de hoek verkoopt alleen bier, chips en andere zaken die je een hartaanval bezorgen.

Maar, ik heb wel drie ontzettend gezellige huisgenoten die het zeer serieus nemen dat ik alle leuke dingen in de stad te zien krijg. Dit zijn oude ‘speakeasy’ cafe’s (van tijdens de drooglegging), maar ook een Yankees game.

Ik heb alle toeristische attracties bezocht en die zijn erg leuk, maar je leert New York pas echt kennen als je gezellig op stap bent met New Yorkers. Gelukkig is bijna iedereen hier ontzettend aardig en vaak opener dan de gemiddelde Nederlander.

Het dagelijks leven speelt zich hier voornamelijk op straat af, vooral omdat alle appartementen zo klein zijn. Iedereen gebruikt de parken als zijn of haar achtertuin en het is dan ook een feest om te kijken naar wat iedereen zoal doet. Van de hond uitlaten tot mediteren, je ziet het allemaal.

Helaas komt aan al het leuks een einde. In februari vlieg ik weer terug naar Nederland en één ding weet ik dan heel zeker: ik heb dan nog niet de helft gezien van wat deze geweldige stad te bieden heeft.

Jolien Bruin, studente Bouwkunde