In september 2003 kwam Christopher Gits naar Nederland voor de studie Scheikundige Technologie. Zeven jaar mocht hij blijven, daarna moest hij weer terug naar Suriname. Naast zijn studie werd hij actief binnen vele commissies en organen; van eerstejaarscommissie en bestuur Chemiewinkel tot lijsttrekker van de PF. Op de automatische piloot vulde hij jaarlijks het formulier in voor verlenging van zijn verblijfsvergunning, zonder nog stil te staan bij de zeven jaar. Tot hij in september bericht kreeg van de IND dat zijn termijn erop zat en hij het land moet verlaten. Gits ging in beroep, maar tevergeefs. “Ik heb gevraagd of ik alsjeblieft mijn bachelor nog mocht afronden, dat zou dit jaar nog wel lukken. Maar daar werd negatief op gereageerd. Toen mijn advocaat zei dat ik meer kans maakte om de Staatsloterij te winnen, heb ik me erbij neergelegd en besloten om te gaan.”

Veel TU/e’ers kennen Christopher Gits als een hard werkend, betrokken persoon. Als lijsttrekker van de PF kwam hij overal, kende hij iedereen en ontplooide hij vele initiatieven. Zo was hij sinds kort actief in de werkgroep Kabinetsplannen en zette hij zich in om studenten in actie te krijgen tegen de geplande bezuinigingen van het kabinet. Universiteitssecretaris Harry Roumen: “Een heel spraakmakend figuur gaat Nederland en de universiteit verlaten. Christopher was altijd heel betrokken en liet zich overal zien. Ik vind het jammer dat hij te weinig tijd voor zijn studie heeft genomen en dat dit de consequentie is.”

Hoewel hij er spijt van heeft dat hij niet meer aandacht aan zijn studie heeft besteed, is Gits blij met alles wat hij heeft geleerd in Nederland en in zijn bestuursfuncties en medezeggenschap aan de TU/e. “Ik heb geleerd assertief te zijn. Mensen in Suriname zeggen dat ik heel erg veranderd ben. In Suriname word je niet echt gestimuleerd om zelfstandig te zijn, om heel mondig te zijn, actief bezig te zijn, mee te denken over beleid op een school bijvoorbeeld. (…) Maar ook: helder werken, structuur aanbrengen, en jezelf doelen stellen, ambitie tonen. Ik wil het altijd heel goed doen. Als iets niet goed gaat, ga ik door tot het wél goed gaat.” Hij bedenkt zich en lacht even. “Bij mijn studie is dat helaas niet het geval. Maar alles wat ik geleerd heb in commissies en besturen, leer je niet uit een boek of in een collegebank.”

Hij vindt het vervelend om iedereen te moeten vertellen dat hij weggaat. “Het is af en toe heel zwaar. Mensen hebben op me gerekend. Ik voel me wel schuldig, omdat ik toch een band heb opgebouwd. Het is ook zo abrupt. Als ik vertel: ‘22 februari ga ik het land verlaten’, krijg ik vaak de reactie ‘Oh, ga je op vakantie?’ ‘Nee, permanent.’ Dan zie je echt die verandering op hun gezicht, huh?! (…) Je merkt wel dat mensen echt geschokt zijn.”

Als hij terug is in Suriname zal hij waarschijnlijk starten met de studie Delfstofproductie aan de Anton de Kom Universiteit in Paramaribo. Het zal niet meevallen om weer te aarden in zijn thuisland. “Twee weken is het maximum dat ik aankan, daarna gaat mijn bloeddruk omhoog. Het zijn de kleine dingetjes die irriteren. Dat je niet begroet wordt in de winkel bijvoorbeeld. Of ik ben eens ergens gaan vragen om de notulen van de algemene aandeelhoudersvergadering. Zegt zo’n mevrouw: ‘Wat we over hebben gooien we weg.’ Ik zeg: ‘Ik mag toch hopen dat u ze digitaal heeft!’ ‘Nee meneer.’ Daar kan ik dan zo boos om worden. Want dan kom je op een andere afdeling en dan is het: ‘Natuurlijk, ik print ze even voor u uit meneer!’Op de vraag met welk gevoel hij straks in het vliegtuig zit, antwoordt Gits: “Dat je toch een deel van je leven achterlaat. Ik heb hier zeven jaar gewoond. Ik heb ontzettend veel meegemaakt en geleerd. Ik had nog heel veel willen doen, maar het is niet anders. What’s done is done.” Lacht: “Balkenende zou zeggen: ‘Met de kennis van nu..’ maar daar heb je niks aan. Ik heb geen tijdmachine. Dat is ook niet goed voor je mindset. Ik heb nu weer nieuwe kansen.”