Untitled Document
MAC brengt cultuur
en wetenschap samen
Rudi Fuchs, directeur van het Stedelijk Museum, opent
zaterdag 24 maart het Meulensteen Art Centre (MAC) op het TU/e
terrein. Het centrum biedt onderdak aan Grafisch Atelier Daglicht
en verschaft daarnaast atelierruimte aan individuele kunstenaars.
 Gerard Meulensteen, naamgever van
het MAC, raakte begin jaren negentig betrokken bij de Stichting
Emmasingel. Deze wilde het oude Philips-complex de Witte Dame
gebruiken om kunstactiviteiten in te ontplooien. Er zouden ateliers
komen voor kunstenaars en de Witte Dame moest onderdak bieden
aan Grafisch Atelier Daglicht en Beeldenstorm. Door allerlei politieke
en financiële ontwikkelingen gingen die plannen niet door.
Beeldenstorm verhuisde naar het terrein van de TU/e en Grafisch
Atelier Daglicht bleef in kunstenaarscentrum De Fabriek. Later
kwam het idee om Daglicht en de ateliers op het terrein van de
TU/e te vestigen. Het College van Bestuur stond daar positief
tegenover, omdat zij vindt dat cultuur gestimuleerd moet worden
onder de studenten. Het MAC kan bijdragen aan die confrontatie
tussen de twee visies op de werkelijkheid van kunstenaars en wetenschappers.
Professionele kunstenaars kunnen in het Meulensteen Art Centre
gebruik maken van de werkruimte van Grafisch Atelier Daglicht.
Hier worden vier soorten druk toegepast: hoog-, diep-, vlak- en
doordruk. "Onze specialiteit is het drukken van grafiek op
groot formaat. Zo kunnen hier prenten van een bij twee meter zonder
problemen gedrukt worden. Naast het ter beschikking stellen van
de faciliteiten organiseert Grafisch Atelier Daglicht ook cursussen,
workshops en projecten, " zo vertelt Sophie Gobits-Van Beek,
voorzitter van de stichting Grafisch Atelier Daglicht. Tevens
vertelt ze dat het atelier voldoet aan de strengste milieu-eisen.
"Dat was ook een van de redenen dat we ons oude pand uit
moesten. Bij het drukken van grafieken wordt gebruik gemaakt van
verschillende inktsoorten, die vrij gevaarlijk zijn. Veiligheidsmaatregelen
zijn daarom heel belangrijk. Een andere reden is dat onze oude
ruimte te klein was geworden. We konden niet alle drukpersen gebruiken.
In het MAC hebben we veel meer mogelijkheden."
Ter gelegenheid van de opening van het Meulensteen Art Centre
heeft gastcurator Bert Loerakker, beeldend kunstenaar en bestuurslid
van Daglicht, drie exposities samengesteld onder de naam 'Nieuw
Daglicht'. In Grafisch Atelier Daglicht is werk te zien van vooraanstaande
eigentijdse beeldende kunstenaars. In de hal van het Hoofdgebouw
is op de begane grond een selectie te zien uit de grafiekcollectie
van de TU/e en in de Bibliotheek (De Hal) worden kunstenaarsboeken
geëxposeerd, deze werken zijn in bruikleen gegeven door het
Van Abbemuseum. De exposities zijn op werkdagen toegankelijk van
26 maart tot en met 4 mei (tussen 9 en 17 uur)./.
Het Meulensteen Art Centre aan de Rondom op
de TU/e-campus.
Foto: Bram Saeys
|
|
Untitled Document
Umbilly 1 van TU/e op expo in België
"Als ik op Schiphol of Zaventem ben, geloof ik
nooit dat die vliegtuigen echt de lucht in kunnen. Als ik een
vliegtuig van Panamarenko zie, geloof ik dat wel. Bij Panamarenko
blijft de droom in stand", zei Jan Hoet, directeur van het
Stedelijk Museum voor Actuele Kunst (Smak) in Gent. Dat deed hij
bij de opening van de overzichts- tentoonstelling van kunstenaar-wetenschapper
Panamarenko, die de Van Lanschot Prijs kreeg voor zijn gehele
werk.
 Op die expositie staat ook de 'Umbilly
1' dat de TU/e, speciaal op verzoek van Panamarenko (1940), heeft
uitgeleend aan het Smak. Vorig jaar was de 'Umbilly 1' ook al
te zien op een overzichtstentoonstelling in Londen en Basel. Voor
hij de 'Umbilly 1' (1976) ontwierp, maakte Panamarenko eerst de
'Christo' (1975), beiden gebaseerd op het bewegingsmechanisme
van insecten, namelijk het klapwieken van de vleugels. Beide machines
worden in werking gezet met MK (Menskracht tegenover PK's). Het
beroeren van de pedalen brengt een draaiende stang en een vliegwiel
in beweging. De stang loopt boven het hoofd van de piloot naar
het trillingsmechanisme van de achtervleugels. Als die in hun
hoogste, dichte verticale positie staan, rukt één
pedaalslag ze uiteen, de volgende klapt ze weer dicht, waarna
het proces opnieuw kan beginnen.
Al de ontwerpen van Panamarenko zijn overigens gebaseerd op echte
vliegprincipes, zonder dat zijn vliegtuigen per se hoeven te vliegen.
De 'Delta (1972) gebruikt MK, terwijl de 'Aeromodeller' (een enorme
ballon van 27 bij 6 meter uit 1969 -'71) met waterstof was gevuld.
In de gondel (5,5, bij 2,5 bij 3,5 meter) die eronder hing, wilde
hij van België naar de tentoonstelling in Sonsbeek vliegen.
Wilde, want het publiek stond voor niets te wachten. Panamarenko
maakte ook een nieuw motorprincipe, de pastillemotor, bestemd
voor rugzakvliegen en hij ontwierp een ruimteschip dat zich met
magnetische krachten voort moest bewegen. De 'Blauwe Archeopetrix'
of 'Oerkip' (1997) heeft zonnecellen en een elektronisch brein,
dat de elektronische kip van haar fouten moet doen leren.
Waterzeppelin
Panamarenko (afkorting van Pan American Airlines & Company)
volgde in de jaren '60 de Academie voor Schone Kunsten in zijn
geboorte- en woonplaats Antwerpen. Maar hij zat ook veel in de
bibliotheek om natuurwetenschappelijke publicaties te verslinden.
Zijn eerste werken sloten aan bij de Popart en hij organiseerde
happenings in Antwerpen. Daarbij bleek zijn relativeringsvermogen
en voorliefde voor parodieën: hij oefende fictieve beroepen
uit als miljonair, chauffeur in livrei, luchtschipbouw-ingenieur.
Hij ontwierp ook allerlei apparaten, zoals een mechanische dakgoot
en een waterzeppelin.
Toen de toenmalige Technische Hogeschool de 'Umbilly 1' in 1967
kocht, wilde men het eerst ophangen bij de faculteit Werktuigbouwkunde.
Daar moest het echter weg omdat er veel verzet tegen was. De tegenstelling
tussen het eigenzinnige en 'simpele' vliegtuig (Panamarenko werkt
zijn modellen altijd zo eenvoudig mogelijk uit, ondanks de talloze
technische tekeningen die eraan vooraf gaan) en de naar perfectie
strevende faculteit bleek te groot. Uiteindelijk vond de 'Umbilly
1' zijn plaats in de bibliotheek van Bouwkunde.
De tentoonstelling van Panamarenko in Gent is nog te zien tot
20 mei./.
|
|
Untitled Document
/Frank Black in Effenaar
Al in 1988 stond Frank Black op het podium van de Effenaar, toen
nog als Black Francis, een van de leden van gitaarband The Pixies.
Dertien jaar later, op zondag 25 maart, treedt hij opnieuw op
in de Effenaar. Nog steeds maakt hij aanstekelijk popmuziek met
vreemde Spaanse teksten, maar nu onder invloed van de Rolling
Stones. Naast Black treedt het Belgische Star Club West op. De
drie leden van de band klinken op hun debuut-cd 'This is Howie'
als een combinatie van Yo La Tengo en Pavement. Het concert is
op zondag 25 maart en een kaartje kost f20,-.
/Nieuwe vorm van cabaret
"We voelen of een scène past, zonder dat het echt
te beredeneren is," zegt het drietal. Wart Kamps, Tim Kamps
en Bor Rooyackers dagen het publiek uit, reageren soms heel verschillend
op elkaar en zetten zo een nieuwe vorm van cabaret neer. De drie
cabaretiers wonnen in 1998 de jury- en publieksprijs op het Amsterdams
Kleinkunstfestival. Op dinsdag 27 maart staan ze om 20.30 uur
in de Stadsschouwburg met hun eerste titelloze programma.
/Vaandeldrager Joop den Uyl
De naam Den Uyl brengt allerlei momenten uit het Nederlandse verleden
naar boven. Oliestakingen, kabinetscrisissen, de Molukse treinkaping
en ook imitaties door Wim Kan. Wat betekende Den Uyl in Nederland,
wat is er in de jaren zeventig allemaal veranderd en waar is het
politieke elan uit die tijd gebleven? Moeten we blij zijn dat
we in het Paarse tijdperk leven of moeten we terugverlangen naar
een 'maakbare' samenleving? In de muziektheatervoorstelling 'Den
Uyl, of de Vaandeldragers' wordt op deze vragen antwoord gegeven
door vier acteurs, waaronder Dick van Toorn als Den Uyl. Op vrijdag
23 maart om 20.30 uur is de voorstelling te zien in Plaza Futura.
/Esperando al mesiah
Twee Argentijnen met een totaal andere achtergrond ontmoeten elkaar
door een samenloop van omstandigheden. De een wil een ander leven,
de ander wil zijn oude leven terug. Ariel is een joodse jongen
die trots is op zijn afkomst, maar ook op zoek is naar nieuwe
invulling van zijn leven, ook al staat dat allemaal redelijk vast.
Hij zal het familierestaurant overnemen en zijn familie verwacht
dat hij met een aardig joods meisje trouwt. Het leven van Santamaria
is minder rooskleurig. Door een beurskrach verliest hij zijn baan
en zijn vrouw neemt deze kans aan om hem de deur uit te gooien.
' Esperando al mesiah' is een van de beste Argentijnse films van
het jaar. Regisseur Daniel Burman hoort tot de jongste generatie
Argentijnse filmmakers die op dit moment furore maken in de internationale
filmwereld. De film is zondag 25 maart om 14.30 uur te zien in
Plaza Futura.
|
|
[an error occurred while processing this directive]
|
|
[an error occurred while processing this directive]
|
