/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Onderzoek /Reportage /Bestuur /Ruis /Ranzigt /Colofon

/Faculteits Berichten /Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /TUE /Zoeken:

jaargang 44, 9 september 2001 Reportage

Maandenlange voorbereiding voor uitlevering notebooks Uitlevering/Gertjan Harberink Foto's/Bert Jansen Het is druk op het parkeerterrein dat grenst aan het Auditorium. Eerstejaars die hun gloednieuwe notebook op gaan halen, laten zich brengen door pa of ma. Naar binnen gaan de meeste ouders niet, een enkele moeder uitgezonderd. Even een notebook afhalen. Alsof het niets is. De nieuwbakken studenten beseffen amper dat tientallen mensen van verschillende TU/e-afdelingen bijna een jaar naar deze dag hebben toegewerkt. Herman van de Kuit heeft op vrijdag 31 augustus, notebook D-Day, zijn beste pak aangetrokken. Zijn haren als immer in een staart, zijn blik geconcentreerd. Van de Kuit is hoofd van het Notebook Service Centrum en coördinator en organisator van het notebookproject. Van spanning lijkt hij weinig last te hebben. De telefoon lijkt welhaast aan zijn oor vastgelijmd. Wanneer hij niet aan het bellen is, wordt hij wel aan zijn mouw getrokken. Omdat de uitgifte van contracten even dreigt te stokken. Of door de fotograaf die naar de hoger gelegen balustrade wil om een foto te maken. En door de secretaris van het CvB die belangstellend informeert of alles goed verloopt. Zo gaat het de hele dag door. Van de Kuit blijft opgewekt, rustig en vriendelijk. Op zijn revers heeft hij een badge waarmee hij herkenbaar is als lid van het bijna tachtig mensen tellende team dat op deze dag zorgt dat elke student zijn draagbare computer krijgt. Zonder badge is het niet mogelijk om de trappen naar de zalen met notebooks te beklimmen, daar zorgen de strenge bewakers wel voor. Alsof er ook maar een bewaker zou zijn die Van de Kuit tegen zou houden. Iedereen weet dat het vandaag Hermans dag is. Om zeven uur in de ochtend arriveerde de vrachtwagen met daarin 1270 notebooks, samen goed voor enkele miljoenen guldens. Van de Kuit was vroeg opgestaan na een nacht waarin hij niet al te best geslapen had. Om half zeven was hij al op de universiteit. Zenuwcentrum Half februari 2001. Achterin de bibliotheek, op de begane grond, bevindt zich de kamer van Van de Kuit, zo'n beetje het zenuwcentrum van 'operatie notebook'. Tegen de kast hangen posters van wolven en indianen. Op het whiteboard dat aan een van de wanden van zijn kamer hangt, tekent Van de Kuit met dikke stift lijnen, namen en data. Langzaam verschijnt een schematische opzet van het notebookproject. De zich vertakkende lijnen komen bijeen op 31 augustus. 'Event' zet Van der Kuit met grote letters bij die datum, die dan nog mijlenver verwijderd lijkt. Voor iedereen die zich met de planning van het 'Event' bezighoudt, is 31 augustus echter een keiharde deadline. Het schema is zo strak en zo krap dat één dagje vertraging, één dagje tegenslag, het verloop van het hele project in gevaar kan brengen. De eerste belangrijke dobber is het keuzetraject voor de hardware en de basissoftware. Daarvoor wordt half maart een aparte specificatiegroep vastgesteld die een aantal fundamentele keuzes moet maken over het te gebruiken besturingssysteem en alle specificaties waar de machine aan moet voldoen. Als dat gebeurd is, mogen computerfabrikanten offertes uitbrengen voor deze klus. De TU/e-opdracht is erg gewild onder fabrikanten. Enerzijds vanwege de omvang van de order, maar misschien nog wel meer vanwege het prestige. Als een TU kiest voor jouw computer, jouw notebook, is dat niets om je voor te schamen als computerbouwer. De offertes worden in sommige gevallen vergezeld van demomachines. In sommige gevallen offreren de fabrikanten machines die dan alleen nog maar op papier bestaan. Eén en ander wordt dan ook met de nodige voorzichtigheid en geheimzinnigheid omgeven. Uit de aangeboden offertes en demomachines wordt vervolgens een keuze gemaakt door een aparte keuze- adviesgroep die medio april samengesteld wordt. Uiteindelijk hakt het CvB eind mei de knoop door. Het wordt een Toshiba. Daarmee keert de universiteit terug bij de fabrikant die ooit de allereerste notebooks leverde aan de TU/e. De nieuwe Toshiba's zijn wel wat geavanceerder dan hun voorgangers. De machines zijn voorzien van DVD drive, een 13 inch kleuren TFT scherm, 16 Mb videogeheugen, een geïntegreerd 56K6 modem, 16-bits geluidskaart en 240 megabyte werkgeheugen. Is het daarmee afgedaan? Nee. Integendeel. Na de keuze van de machine begint het werk eigenlijk pas. Elke faculteit heeft immers eigen eisen wat de software betreft. Studenten krijgen op het oog dezelfde laptop. De voorgeïnstalleerde programmatuur verschilt echter van faculteit tot faculteit. Al deze programmatuur moet op een goed moment geïnstalleerd worden op de machines. Daarom moeten er op tijd 'images' gemaakt worden. Voor elke faculteit één. Deze moederschijven worden later in het proces gebruikt om de meer dan 1200 machines van de faculteits-eigen software te voorzien. Markering Terug naar afgelopen vrijdag. In twee lange rijen staan de nog notebookloze eerstejaars opgesteld met hun gezicht naar de trappen van de Blauwe Zaal. Zomaar aansluiten in de rij is niet de bedoeling. Eerst dienen de studenten zich ervan te vergewissen dat alles in orde is. Op de daarvoor bestemde borden kunnen de studenten hun naam opzoeken. Wanneer de naam groen gemarkeerd is, is alles in orde en staat de computer klaar. Is de naam voorzien van een blauwe markering dan is er nog iets niet in orde met de betaling. Bij een rode markering klopt de inschrijving niet en is hij zwart dan rest slechts een computerloze tocht huiswaarts. Medewerkers van het Studenten Service Centrum in het hete midden van de zaal zorgen dat de meeste problemen ter plekke verholpen worden. Overal is aan gedacht. En als ergens geen procedure voor is, wordt hij ter plaatste opgesteld. De handtekening van een beteuterd kijkende student blijkt in de loop van de jaren zo veranderd te zijn dat hij in de verste verte niet meer lijkt op de krabbel in zijn paspoort. Van de Kuit dirigeert hem naar ICTS-hoofd Ronald Waterham. 'Wat is de procedure', vraagt Waterham. 'Wat jij bedenkt is de procedure', lacht Van de Kuit. De student kijkt opgelucht. Een meisje deelt ijsjes uit. Af en toe barsten de Tuniña's -als altijd in vol ornaat- in vrolijke zang en gitaarmuziek uit. Studenten natuurkunde in kleurige overalls doen wat trucjes. De Maagdenburger bollen doen het goed. Hoewel iedereen wéét dat de bollen niet van elkaar te trekken zijn, proberen twee stoere mannen het toch. Ondertussen mogen kleine groepjes studenten aan weerszijden van het podium naar boven waar ze eerst een contract moeten ondertekenen waarna ze hun volledig ingerichte, kant en klare laptop af kunnen halen in een van de lokalen. De machine zit in een rugzak. Ook over de rugzak is goed nagedacht. De tassen worden speciaal voor de universiteit vervaardigd. Elke student krijgt met klem een envelop in zijn hand gedrukt. In de envelop zitten grote gele kaarten. Elke kaart bevat een basishandleiding voor een programma. Op de envelop staat een foto met daarop de computer en alle kabeltjes en dingetjes die meegeleverd worden zodat meteen duidelijk wordt of de student nog iets mist. Als de studenten de rugzak met computer in ontvangst genomen hebben, mogen ze de trappen af. Een enkeling haalt zijn computer tevoorschijn, de meesten wandelen echter nonchalant naar buiten. Een enkeling test alvast of hij kan internetten. Voorbereiding De uitlevering is grondig voorbereid. Net als in het keuze- en fabricagetraject zijn ook 'Notebook D-day' en de dagen die daaraan vooraf gaan van minuut tot minuut gepland. Tijdens een werkseminar in Heeze is het uitleverevenement en de daaraan voorafgaande 'setup' van de machines besproken, bekeken en getoetst. Het dagje op de hei van Heeze wordt gevolgd door zeven 'notebooklunches' waarbij de actuele stand van zaken omtrent het project nog eens goed doorgenomen wordt. Hoewel hij zichtbaar trots is op het evenement dat hij van de grond heeft helpen tillen, moet hij eerlijk bekennen dat hij blij zal zijn als alles achter de rug is. Het zal de komende weken een vreemde gewaarwording zijn voor Van de Kuit, die opeens verlost is van de ijzeren deadline van het uitleverevent. Het gevoel is maar van korte duur. Over een paar weken beginnen de voorbereidingen voor de nieuwe ronde alweer./.

[an error occurred while processing this directive]