/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Onderzoek /Reportage /Bestuur /Ruis /Ranzigt /Colofon

/Faculteits Berichten /Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /TUE /Zoeken:

Jaargang 44, 13 december 2001 Ruis

Geknipt Een nieuw kapsel? Om de week wordt een student of medewerker van de TU/e geknipt door de TU/e-Knipkapsalon (tst. 2115) en door onze fotograaf. Als het maar niet kaal en niet 'knalblond' wordt; verder krijgt de kapper van Maartje Houben, derdejaars Technische Wiskunde, de vrije hand. "Die krullen krijgt ze er toch niet uit", zegt de studente nuchter. Maar, als ze dan toch nog een verzoekje mag doen: liever niet té kort. "Vorig jaar heb ik het vlak voor de winter heel kort laten knippen. Van het kapsel heb ik op zich geen spijt gehad, maar ik ben die winter wel flink verkouden geweest." En haar vriend? "Die vindt alles best." De Maastrichtse is na afloop van de knipbeurt dik tevreden met haar opgeknipte krullen, zo blijkt als ze haar bril opzet en opgewekt in de spiegel kijkt. "Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar ik vind het zeker leuk. Dankjewel!" Foto's: Bart van Overbeeke

Heet en stomend Televisie, sport, vakantie, de euro en het Nederlandse koningshuis zijn enkele van de onderwerpen die maandagavond de revue passeerden in de Blauwe Zaal van het Auditorium. Daar bracht Latent Talent, een dispuut van studentenvereniging SSRE, de toneelvoorstelling 'Heet & Stomend'. De achttien leden van Latent Talent voerden zo'n twintig sketches op. Na afloop werd er gefeest in de sociëteit van SSRE. Latent Talent (opgericht in december 1987) voert elk jaar rond zijn dies een toneelstuk op voor de leden van SSRE, bevriende disputen, familie en kennissen. De kluchten die de leden in de beginjaren opvoerden, hebben inmiddels plaatsgemaakt voor zelf verzonnen sketches.

Bits Ik ben de student die nooit voor zichzelf kookt. Niet dat ik het niet kan of dat ik er door het zware studeren niet aan toekom. Nee, ik heb er gewoon geen zin in. Voordat ik mijn huisgenoten uit de keuken heb weggepest en schone potten en pannen heb weten te ontdekken, is mijn grootste honger al verdwenen. Ik loste dat altijd mooi op. Eén avond pizza, één avond friet en verder vijf dagen naar De Mensa. Maar De Mensa stopt ermee. Omdat het eten niet geweldig was en er te weinig mensen kwamen eten. Maar de mensen die er wél elke avond zaten, wordt nu mooi een probleem in de maag gesplitst. Je denkt toch niet dat ik nu opeens zelf aardappeltjes ga koken en vlees ga bakken? Mooi niet. Ik heb daar geen zin in en goedkoper dan in De Mensa krijg ik het toch niet voor elkaar. Wat te doen, wat te doen? Ik heb een route in elkaar gezet die langs de Eindhovense restaurants leidt. Bij elke achterdeur hebben ze nog wel restjes voor me en zo spaar ik nog een aardig maaltje bij elkaar. Oké, het ligt niet zo esthetisch op mijn bord, maar als ik alle doggybags leegkieper, lijkt het nog ergens op. Bovendien is het goed eten, dus maak ik me daar allerminst druk om. Probleem is dat ik gisteren iets verkeerds heb meegekregen, waardoor ik de hele nacht boven de wc heb gehangen om alles uit te kotsen. De half- verteerde boeuf bourgignon kwam letterlijk mijn oren uit en dat is die strooptocht nou ook weer niet waard. Deze week eet ik alleen maar beschuitjes. Mijn maag is te erg van streek om iets anders binnen te houden. Misschien omdat mijn maag weet dat het nooit meer de schijf van vijf bij De Mensa zal krijgen. Maar de liefde van de man gaat door de maag, dus zal ik als rechtgeaarde narcist actie moeten ondernemen. Gelukkig biedt, zoals zo vaak, het internet uitkomst. Op www.pastasite.nl kan ik nu binnen de financiële grenzen van het redelijke een eenvoudige doch voedzame maaltijd bereiden. De recepten zorgen voor afwisseling in mijn eetpatroon en de drie basisprincipes van pasta passen precies bij mijn welwillende situatie: eenvoudig, voedzaam en lekker. En dat kan ik met volle mond beamen.   Effe zeuren /Fred Steutel Af en toe kom ik met de trein langs het PSV-stadion. Dat hangt vol met reclame; wel vijftig of meer kleine bordjes met namen en logo's van bedrijven die de voetbalclub financieel overeind houden. Het zijn bordjes van niks, maar ze zullen de club elk toch wel een paar ton per jaar opleveren. Een voetbalclub uit Arnhem wordt (of werd) voor miljoenen gesponsord door een elektriciteitsbedrijf. Als tegenprestatie heeft elk van de elf (elf!) voetballers de naam van dat bedrijf op zijn shirt; ongeveer veertig keer anderhalf uur, dus zestig uur per jaar. Sinds wij worden gecatered door het bedrijf dat zich inzet voor ons 'dagelijks genieten' zijn alle TU/e-kantines vergeven van de Nescafé-reclame. Niet alleen lopen alle 2500 personeelsleden dag-in-dag-uit met Nescafé-reclame- bekertjes in hun hand; aan de muren hangen enorme Nescafé-posters en als speciale blikvangers staan op allerlei plekken Nescafé- parasols, die het hele jaar in de weg staan, maar zelfs 's zomers niet voor verkoeling zorgen. Ik denk dan meteen: 'Wat schuift dat?'. Wij zijn toch in alle opzichten veel groter dan PSV en Vitesse samen en zouden dus voor een aanzienlijk deel moeten kunnen bestaan van deze sponsoring-inkomsten. Ik schat dat deze dagelijkse sponsoring toch wel vijftien miljoen per jaar zou moeten kunnen opbrengen. Ons tekort van 13,3 miljoen zou dan veranderen in een overschot van 1,7 miljoen; voldoende om ook volgend jaar ons CvB te belonen. Hebben de studenten bij de begroting toch nog iets over het hoofd gezien, of zouden de sponsormiljoenen niet naar de TU/e gaan, maar naar haar cateraar? WAAR BLIJVEN DE NESCAFÉ-MILJOENEN? Tijd voor een universiteits-parlementaire enquête!