Echt groot wordt het met Groot Turkije. De Turkse taal is verwant aan de talen van Oezbekistan, Turkmenistan, Tadzjikistan, Kazachstan en delen van Mongolië. Op grond hiervan dromen sommige Turken van een rijk dat zich uitstrekt van de Middellandse Zee tot diep in China, waar de Oeigoeren ook een aan het Turks verwante taal spreken. De totale oppervlakte van dit gebied bedraagt zes miljoen vierkante kilometer. Met Groot Turkije in de EU reikt Europa van de Atlantische oceaan tot aan de Himalaya: Groot Europa!

De meeste Grootlanden zijn gebaseerd op een gemeenschappelijke taal. Groot Arabië was dat eerst ook: een conglomeraat van twintig Arabisch sprekende naties. De laatste tijd wordt op instigatie van Saoedi-Arabië gestreefd naar een ‘wereldomvattend kalifaat’, de vereniging van alle islamitische (en nog-niet-islamitische?) landen. De lokale talen moeten dan door Arabisch worden vervangen; zo kunnen in grote delen van Marokko de Berbers hun Arabisch sprekende imam niet verstaan. Naast de taal moet ook het geloof worden ‘gearabiseerd’. Vroeger waren de Indonesiërs islamitisch op de manier waarop de Zuid-Amerikaanse indianen christelijk waren: op hun eigen manier. De Indonesische vrouwen waren luchtig gekleed en konden zonder begeleiding over straat. Nu zijn ze als witte nonnen ingepakt en worden door fanatieke islamisten ‘in het gareel’ gehouden.

Dit Groot Kalifaat zal er toch wel niet komen. Het is in strijd met de Groot-Turkse gedachte en bovendien: weinig moslim(a’)s zullen reikhalzend uitzien naar een regime als in Saoedi-Arabië.

Wij moeten de gedachte aan een Groot TU/e ook maar laten varen: small is beautiful!